یه تیکه از کتاب دانوب خاکستری اثر غاده السمان هست که به طرز عجیبی درسته؛ میگه:

‏«و اینک، در یادآوری دردناکی که به عمل جراحیِ بدون بیهوشی و خودخواسته‌ای می‌ماند، ماجراها را دوباره می‌بینم.
چه کسی باور می‌کند که عمر خاطره بیش‌تر از عمر زخم است؟»

یه جا خوندم تنهایی وقتی زیباست که خودخواسته باشه. بدونی در اتاقت رو که وا کردی رفتی بیرون کسانی هستن که باهات معاشرت کنن وگرنه وقتی به اجبار تنهایی، زندگیت جهنم میشه.

دور شدن های خودخواسته بیشتر از فاصله های ناخواسته ترسناکن
نه؟