من که نمی‌دونم، شاید ته‌ته‌ قلب‌ش کمی قدردانمه. این‌قدر ته که حتی خودشم نمی‌دونه.

کی می‌گیره جاشو؟!
خودشم دیگه نمی‌تونه جای خودش باشه.

تجربه بهم ثابت کرده اون کسی که بد بقیه رو بخواد، حتی برای خودشم خیر نمی‌خواد.

اون کسی که برای نجات خودش من رو رها کرده رو رها می‌کنم و بهش نشون می‌دم چطور یک باتلاق می‌تونه از یک انسان پادشاه بسازه. پادشاهی که حتی بعد از نجات خودشم بهش نمی‌رسه.

‏این همه باهات خوب بود ندیدی؟ چسبیدی به همون یه باری که حالش بد بود و حوصله خودشم نداشت؟ آفرین عقب مانده.

بحث بی جنبه بودن یا زود رنج بودن نیست، فقط هر آدمی رو یه سری چیزا خیلی حساسه، از یه سری کارا بدش میاد، شاید یکی دو بار ببینه و به روی خودشم نیاره؛ ولی کسایی که برات مهمن بحثشون از بقیه جداست، آدم از یه سری از آدمای زندگیش انتظار نداره، نمیتونه اون حرفارو از کسایی که با تیکه تیکه ی وجودش دوسشون داره هضم کنه، بحث بحثه انتظاره، وگرنه اگه یه غریبه اون حرفا رو بزنه یا اونطوری که دوست نداری رفتار کنه که مهم نیست، آدم از کسایی که دوسشون داره ناراحت میشه.

𝐅𝐨𝐫𝐯𝐞𝐫 𝐡𝐮𝐦𝐛𝐥𝐞 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐰𝐡𝐚𝐭 𝐆𝐨𝐝 𝐠𝐢𝐯𝐞𝐬 𝐡𝐞 𝐜𝐚𝐧 𝐚𝐥𝐬𝐨 𝐭𝐚𝐤𝐞

تا ابد بی‌ادعا میمونم چون چیزی که خدا بهت میده رو خودشم می‌تونه ازت پس بگیره .🤍

از من به شما وصیّت چندتا رفیق واسه ذخیره روزهای مزخرفتون نگه دارین. هیچ‌کسی مثل یک رفیق خوب دلسوز و به فکرتون نیست، یک جاهایی آدم حوصله خودشم نداره و نمیدونه چی به چیه، نمیدونه چی غلطه چی درسته، خودشو گم می کنه، اون می گرده پیدات می کنه. میدونی چرا؟! چون هیچ‌کسی مثل رفیق آدمو بلد نیست!

از قشنگی‌های عاشق بودن یکیش اینه که وقتی می‌خونی جبران خلیل جبران گفته:
«و چه زیباست قلبی پیدا کنی که عاشقت باشد بی‌ آنکه چیزی از تو بخواهد مگر حال خوبت را...»
سریع یادش میفتی و می‌خوای برای خودشم بفرستی.️

أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِیعًا
«که تمامِ قدرت از آن خداست..»

اگه یه چیز خوبی رو بهت میده خودشم محافظشه از حسادت های بقیه نترس تو یه نفرو داری که صاحب تمومه قدرتهای این دنیاست.