‌تنهاترین آدما مهربون‌ترینان،
غمگین‌ترین آدما پرنورترین لبخند رو می‌زنن،
آسیب‌دیده‌ترین آدما از همه عاقل‌ترن،
همش بخاطر اینه که دلشون نمیخواد بقیه، اونجوری که خودشون اذیت شدن، اذیت بشن .

گاهی آدم‌ها خودشون رو قربانی ماهیت‌شون می‌دونن، نه مسئول اون.

‏آدم‌ها به اندازه درک، فهم و شعور خودشون با ما رفتار میکنن، نه به میزان احترام و ارزشی که ما بهشون میذاریم...‌

بعضی اوقات آدما رو حتی با این توجیه که چون خودشونم زخمی بودن پس بخاطر همین بهت زخم زدن هم نمیشه بخشید.

از اون‌هایی که رفتارشون با همه یکسان نیست خوشم میاد، چون این حس رو به آدم میدن که برای خودشون ارزش قائلن و میدونن با کی باید چه رفتاری داشته باشن و چطور حرف بزنن.

آدمایی که کارای وحشتناک انجام میدن، خودشونم وحشتناکن...

با احترام از نزدیک تا دور به هیچ وجه با من در مورد افراد صحبت نکنید، نه زمانش رو دارم و نه در شخصیت من و شماست، هر کسی هم در مورد من بی‌مهری داره به گوش من نرسونید اگه در توان و وجودش باشه خودش با من در میون میزاره، اگه محبتی هم باشه خودشون بی‌واسطه ابراز میکنند.

‏ازت توقع دارن ساده باشی ، نفهمی ، بگذری ، ببخشی و به خودت فکر نکنی ولی خودشون هفت خط عالم باشن

چطوری جذب آدمای ناامن میشی!
اونا تعداد زیادی از رفتارهای بد رو با اندکی از رفتارهای خوب قاطی میکنن! و هربار که تو از اونها رفتار سمی میبینی، ولی بعدش اندازه ی قطره ای رفتار خوب از خودشون بهت نشون میدن، مغز تو برای اینکه دوباره اون رفتار خوب و تجربه کنه، برای رسیدن بهش میاد تمام رفتارهای مخرب طرفش رو دوباره تحمل میکنه تا دوباره به اون اندک از رفتار خوب طرف مقابلش برسه!

انسان های اصیل رنج خودشون بودن رو به لذت فیک بودن ترجیح میدن!