خیلی جالبه که تا توی فشار قرار نگیریم قوی‌ترین نسخه‌ی خودمون رو بیرون نمیاریم. نسخه‌ای که هست! همیشه هست. فقط نشسته یه گوشه‌ تا دقیقه ۸۷ بشه و سه‌تا گل عقب باشی.

بزرگ‌ترین درسی که آموختم اینه که خودمو به چیزی اجبار نکنم، چه مکالمات، دوستی‌ها، روابط، توجه یا حتی عشق...
من متوجه شدم که هر چیزی که اجباری باشه ارزش جنگیدن رو نداره.
بنابراین دیگه به زور خودمو محدود به چرندیات نمی کنم و این چیزیه که باید باشه..

هربار که خودمو نجات میدم، یادم میوفته چیه این آدمیزاد که وسط گرداب وقتی داره میچرخه و فرو میره باز دست‌و‌پا میزنه که یه نوری پیدا کنه. تا بچسبه به زندگی حتی با وجود اینکه میدونه ممکنه بازم بیوفته تو گرداب.

بخدا ما منتظر برگشتن هیچ آدمی نیستیم، ما فقط منتظر برگشت خودمونیم که با اون آدم رفته.

‏کاش میشد خودمو دیلت اکانت کنم و با یه اکانت جدید وارد زندگی بشم.

بیاین قبول کنیم که
خیلیامون بهترین ورژن خودمون رو سر بی ارزش ترین آدم های دنیا هدر دادیم...

تهش با اوردوز آسنترا خودمو تموم میکنم.
همین قدر پارادوکس گونه.

ولی اگه تصمیم بگیرم از کسی فاصله بگیرم اینقدر اروم و بی سرصدا خودمو کمرنگ میکنم و درحین حرف زدن باهاش دور میشم که نفهمه کی و کجا رابطشو با من از دست داده…

نیاز به یک فردی دارم که لازم نباشه دائم خودمو بهش بفهمونم.

We always need someone to talk with as we talk to ourselves.

ما همیشه به یه نفر احتیاج داریم که باهاش همونجوری حرف بزنیم که با خودمون حرف میزنیم.