بنده با تعادل موافقم. نه این که اونقدر دور باشم که چهره‌مو یادت بره و نه اونقدر نزدیک که مدام برات از خودگذشتگی کنم و تو هم یه روزی بهم بگی «مگه من ازت خواستم؟!» کنارتم اما دقیقا جایی که باید باشم. نه بیش‌تر و نه کم‌تر.

نمونه‌ی بارز از خودگذشتگی در عشق اونجاست که ناظم حکمت میگه:
‏انتظار کشیدن
خود جهنم بود.
اما منتظرت ماندم.

‏مامانا دیگه شور از خودگذشتگی رو درآوردن،
بسه زن یه ذره هم به فکر خودت باش🫀

‏درد اونجاست که نه تنها آدما از خودگذشتگی هاتو نفهمند بلکه خودخواهی تلقیشون کنن...

مادر را خدا آفرید تا از خودگذشتگی را معنا کند .
به سلامتی همشون . . .