این روزها به چشم‌های زندگی نگاه میکنم
او مصمم، من هم مصمم...
می‌گویم هزار بار زمین خورده‌ام
تو خود دیدی که چگونه بلند شدم
برای هزاران بار دیگر هم آماده‌ام :)

سیمین بهبهانی یه جمله‌ای داره که خوندنش تلنگره اونجا که میگه:
مبادا زندگی را دست نخورده برایِ مرگ بگذاری

زندگی بهم یاد داد
راجع به هیچ مسئله‌ای
اظهار نظر قطعی نکنم، چون
همه چیز به مرور زمان عوض میشه،
آدم‌ها، نظراتشون، شخصیت‌هاشون
و برخوردهاشون.

زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آن‌ها را پر از دلسوزی، ملایمت و درک عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.
‌
#الیزابت_کوبلر_راس

این نوشتهٔ الیزابت کوبلر رو عمیقاً دوست دارم و درکش می‌کنم؛ می‌گه:
«زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنها را پر از دلسوزی، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.»

Don't forget that you're a human. It's okay to have a melt down. Just don't unpack and live there. Cry it out and then refocus on where you are headed!

یادت نره که تو یه انسانی. طبیعیه که‌ کم بیاری و جا بزنی.
فقط جوری نباشه که زانوی غم بغل بگیری و یه گوشه توی لاک خودت بری.
هر چی تو دلت هست رو بریز بیرون و دوباره روی مسیری که برات رقم خورده تمرکز کن!

این‌که شاعر می‌گه: «هر چیز که در جُستن آنی، آنی.» واقعا اگر این سوال رو یک‌خورده توی خودتون کنکاش کنید، خیلی‌چیزها در مورد خودتون توی زندگی می‌فهمید.

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

آروم کاموای قرمز رو دور مچش بست و گفت،
"می‌دونی این نشونه‌ی چیه؟ اینکه حتی مرگ هم نمی‌تونه ما رو از هم جدا کنه، روح‌‌هامون بهم گره خورده و هر جا که باشیم، در آخر راهمون بهم می‌رسه."

بین خودمون باشه.همه‌مون تهِ تهِ قلبمون یه آرزوی خیلی خیلی محال داریم که از اول می‌دونستیم بهش نمی‌رسیم ، پس انداختیمش توی یه صندوق خاک خورده و هرزگاهی درش میاریم و با عشق نگاهش میکنیم…یه آرزویی که هیچکس ازش خبر نداره.یه چیز خیلی خاص! همه‌مون داریمش…همه‌مون!