راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

درباره‌اش غصه میخورم، گریه میکنم، پیاده‌روی میرم، دوش میگیرم، کتاب میخونم، قهوه میخورم، برای خودم مینویسم اما دیگه درباره‌اش با آدم‌ها حرف نمیزنم .

درباره‌اش چای میخورم، گریه میکنم، کتاب می‌خونم، اما دیگه درباره‌اش با کسی حرف نمیزنم.

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

من زمین می‌خورم تو شاد می‌شی؟ عزیزم بلندشدنم رو ندیدی.

.

بوسه هایت...
    طعم لیمو می‌دهد روی لبم...

می‌خورم تا حال بیمارم...
                ڪمی بهتر شود....!

من همیشه غصه‌ی حرفایی رو می‌خورم که لیاقتم نبوده بشنوم...!
از آدمایی که روشون خیلی حساب کرده بودم :)

این‌که از من خوشت نمیاد رو می‌فهمم اما این‌که با وجود بیزاربودن‌ت ازم، همچنان چکم می‌کنی رو نمی‌فهمم. من یک گوشه نشستم دارم ماستم رو می‌خورم، تو هم برو سر کوچه‌ی خودتون بازی کن. دیگه دید زدن‌ت واسه چیته؟

وعده غذایی‌ام کم شده، خوابم نصف، دهانم تلخ، اعصابم ضعیف، فکرم آشفته و تمرکزم مثلِ دوربینِ روی دست!
دیگر زیاد حرف نمی‌زنم، برای گوش‌دادن هم رغبتی نیست.
برای قدم زدن اما تا دلت بخواهد پای خودم هستم.
با اینهمه رفتنم کمی طول کشیده!
قدم برمی‌دارم اما دور نمی‌شوم.
می‌دوم، نفس می‌زنم، اما تکان نمی‌خورم!
خاصیتِ فرار همین است، در مبدأ جایگاهی نداری و به مقصد هم نمی‌رسی!
شاید فکر کنی از تو فرار می‌کنم، اینگونه نیست!
مشغولِ ترکِ هر دویمان هستم.

#علی_سلطانی

نمیدونم درک میکنید یا نه
ولی بعضی وقتا یهو
چشامو باز میکنم میبینم باز دارم
به خاطر چیزایی که چند بار پذیرفتم و باهاشون کنار اومدم غصه میخورم!