هممون باید تو زندگیمون یه دلخوشی داشته باشیم، یه دلخوشی برای ادامه دادن،
برای اینکه چشمامونو رو همه غم و غصه هامون ببندیم و به تنها دلخوشیمون فکر کنیم.
به بودنش
به وجودش
به تک تک چیزهایی که به اون مربوطه،
دلخوشی میتونه هر چیزی باشه،
یه شاخه گل ، یه شعر ، یه کتاب ، یه صدا ، یه آدم،
یه آدم....

ولی درست نیس که تنها دلخوشیمون بی ما خوش باشه..

‏نشد من یه‌بار برم بیرون برگردم مامانم خوشیمو کوفتم نکنه

میگن دنیا دو روزه
چهار روز خوشی و ازین حرفا
من چهار روز خوشیمو گذروندم
دگ ازین تایم ب بعدش زیاد جالب نیست برام .
. .

دلم گرفت از این روزا ، از این روزای بی نشون از این همه در به دری ، از گردش چرخ زمون دلم گرفت از آدما ، از آدمای مهربون از این مترسك های پست ، از هم دلای هم زبون تو هم كه بی صدا شدی ، آهای خدای آسمون آهای خدای عاشقا، تویی فقط دلخوشیمون آره دلم خیلی پره ، از غم های رنگاوارنگ از جمله دوستت دارم ، دروغ های خیلی قشنگ

یادش بخیر زمونه ما تبلت و آیپد و لب تاپ و این چیزا نبود که تنها دلخوشیمون تف زدن به پفک ها و درست کردن الاغ باهاش بود!
گودزیلاهم گودزیلاهای قدیم...

والا اون وقتایی که ما مدرسه میرفتیم تمام دلخوشیمون این بود که وقتی میریم پا تخته با گچ رنگی رو تخته سیاه بنویسیم.....
گودزیلاهای این دوره زمونه به تخته هوشمند وتبلتم دلخوش نیستن
هعی