همه‌ی انسان‌ها نیاز به‌کسی دارن که غم‌رو از چشم‌هاشون بخونه و بگه من اینجام.

دیواری که قراره بعدا تو خونه‌م داشته باشمش : 

♡

نمی‌دونم کی لازم داره این رو بخونه:

یکی از درس‌های بزرگ زندگی که
هرکسی باید یاد بگیره اینه:

چیزی که تو واقعیت تموم شده رو تو رویاهات ادامه نده.

چقدر کلمه‌ی «سابق» عجیبه.
رفیق سابق،خونه‌ی سابق،
آدم سابق....
یه جوریه‌‌‌‌!
انگار داریم به جای زخم‌هامون نگاه می‌کنیم....

ذوقت رو کور میکنه، بهت توجه نمیکنه، با گفتن تو زیادی حساسی در برابر ناراحتی‌هات واکنش نشون میده، خبری ازت نمیگیره، خبری ازش میگیری با تاخیر، سرد و کوتاه جواب میده، دائما این فکر رو تو سرت میچرخونه که چیزی از بقیه کم داری، دیگه چجوری ثابت کنه دوست نداره؟


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

‏خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، خوبی، تا اینکه شب میرسی خونه...

فکرکردی با این قرصا من میرم؟ خیر اینجا خونه منه.
(صدای توی سرم گفت)

نمیدونم شماهام
اینجوری هستید یا نه!؟

اینکه چند روز مرخصی باشی و
خونه باشی ( مسافرت نری )
بعد تموم شدن مرخصیت که
میخوای بری سرکار
دلت میگیره و حس اون
دانش آموز دبستانو دارم که کل تعطیلات عید عشق کرده و درس و تکالیفشو ننوشته
و حالا فردا باید بره مدرسه......

بگید که در داشتن این حس
در چنین موقعیتی تنها نیستم...

#رویا..

اونجا که عارف میخونه:
"حتی بدیات، بخشیدنی بود"

نظر خودشه!
وگرنه از نظر من، حتی خوبیاتم
پشتش یه نقشه ای بوده...

آدمی که میاد تو زندگیتون باید شما رو یاد بگیره
وگرنه هرچقدر هم از رابطه تون بگذره انگار خونه اولید