عزیزم کافه‌ها بسته‌ن؛
یا منو ببر به خونه‌تون یا بیا به خونه‌ی ما...

سخت بود اما پذیرفتم؛ من اون پناهگاهی بودم که توش پناه گرفتی تا وقتی که یه خونه‌ی امن پیدا کنی.

اگه ازم بپرسی اون چیه تو میشه ، بهت میگم:
اون خوابه سر ظهر منه
اون نور روزای تاریک منه
اون بارون وسطه بهار منه
اون قند کنار چایی منه
اون آخیشه منه
اون خونه‌ی امن منه
اون گرمای دستای سرد منه
اون شیرینیه روزای تلخ منه
اون تکراری ترین تکرار نشدنیه منه
اون امید من وسط ناامیدیای منه...


. .

چراغ خونه همسایه‌ت که روشن باشه
حیاط خونه‌ی تو هم روشنه
دلتون بزرگ باشه :).

برایِ من تو
خونه‌ای، پناهی، امنی،
دلگرمی‌ای، لبخندی، اُمیدی،
حس خوبی .

‏علاقه باید عُمق داشته باشه و در ژرفاش بشه یه خونه‌ی امن ساخت ..
باید بتونی به آدمت مثلِ یه اثرِ هنری نگاه کنی و از روحش مراقبت کنی .️

دیواری که قراره بعدا تو خونه‌م داشته باشمش : 

♡

چقدر کلمه‌ی «سابق» عجیبه.
رفیق سابق،خونه‌ی سابق،
آدم سابق....
یه جوریه‌‌‌‌!
انگار داریم به جای زخم‌هامون نگاه می‌کنیم....

کاش میشد سر دَرِ هر خونه‌ی ایرانی این نوشته‌ی جبران خلیل جبران زده می‌شد که؛

فرزندانِ شما از آنِ شما نیستند!
شما مجاز هستید که عشقِ خود را به ایشان هدیه دهید، نه افکارتان را.

زندگی واقعا مثل مارپله‌ست. بعضی وقتا فقط یک حرف یا یه کار از طرف بقیه میتونه تورو به خونه‌ی اول برگردونه.
نگفتم که اگر حس کردین اینجور شد بشینید کنار گریه زاری کنید و قربانی بشید. اتفاقا باید برعکسشو انجام بدید ولی خب یادتون باشه که قانون زندگی همینه و نباید فراموشتون بشه