پسر خوبے بودم بِه مولا
از غرور مُتنفِر بودم
دِلَم سَنگ نَبود
پُستام جُک بود هَـه
یِه روزیه جایے یکے ولَم کَرد
دِلَم سنگ شُد
پُستام خَشم شُد
دُنیام بَد شُد
سَرد شُد
اونَم دیگه بے ارزِش شُد
بَرگَشت
ولے دیگِه دیرِه
تَک پَر عَوض شُد