گاهے ، وقتِ خُداحافظے از کَسے

خواسته یا ناخواسته میگیم : « مُواظبِ خُودت باش ! »

مُواظبِ خُودت باش یَعنے فِکرم پیشِ توئه !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے بَرام مُهمے !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے نِگَرانتم !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے دوستت دارم !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے به خُدا مے سپارَمت !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے از الان دِلم واسَت تنگ شُده !

مُواظبِ خُودت باش یَعنے... واقعاً مُواظبِ خُودت باش...

تازه میفهمم چرا هر وقت بای بای میکردیم میگفتی:

"مواظب خودت باش"