واژه ی عجیبیست....
"لیاقت" را میگویم
گاهی من ندارم
گاهی تو نداری
و گاهی نایاب میشود لابلایِ تمامِ آدمهای شهر...
گاهی در اوجِ خوشی،
آنجا که زمین و آسمان هم برایمان میرقصند
آنجا که ستاره ها به یُمنِ خوش بودنمان،
چشمک میزنند
پشتِ پا میزنیم به خوشبختی مان...
تمامِ تلاشمان را میکنیم،
تا بی لیاقتیمان را ثابت کنیم به زمین و زمان
که ما ظرفیتمان همین است
که ما یک عُمر میدویم به سمتِ خوشبختی،
اما همین که سراغمان آمد،
پشتمان را میکنیم و محلش نمیگذاریم
محلش نمیگذاریم تا سالها بعد،
از لابلای دفترِ خاطراتمان بیرون بیاوریمش و
سطر سطر آن روزها را،
با یک ای کاش شروع میکنیم
ای کاش عاقل بودم
ای کاش عاقل بودم
همیشه نداشتنِ لیاقت،
سهمِ آدمهای اطرافمان نیست،
گاهی خودمان،
میشویم نالایق ترین آدمِ روی زمین...
همان جا که خوشبختی برایمان دست تکان میدهد و ما،
عینِ خیالمان نیست که نیست...

✿ کپشنِ خاص ✿

- خواب ، دست نیافتنی ترین فعلِ شب است
ما هر شب دست و پایِ خیالمان را به تخت میبندیم
و تا خود صبح
مشغولِ ترکِ اعتیاد ، به یادآوریِ خاطراتی هستیم که ،
به هنگامِ تنهایی سراغمان می آیند
و تمام جانمان طلب تکرارِ دوباره شان را دارد!

#علی_سلطانی

. کپشن خاص .
ما خودمان باعث شکست خودمان در مهم ترین حادثه ی زندگی میشویم.
دل سپردن به کسی که ارزش ندارد و در عین حال دل کندن از کسی که میان همه ی آدم ها ارزش پرستیدن هم دارد.
گاهی دوباره به کسی که نابودمان کرد فرصتی برای جبران میدهیم و عین خیالمان هم نیست آدم ها هیچگاه تغییر نمیکنند.
و گاهی کسی که برای بار دوم به سراغمان می اید را بی دلیل پس میزنیم.
ما گاهی از هر دشمنی در مقابل خودمان دشمن تریم..

خواب، دست نیافتنی ترین فعلِ شب است
هر شب دست و پای خیالمان را به تخت میبندیم
و تا خود صبح
مشغول ترک اعتیاد به یادآوریِ خاطراتی هستیم
که به هنگام تنهایی سراغمان می آیند
و تمام جانمان طلب تکرار دوباره شان را دارد!

#علی_سلطانی

.گاهی ما خودمان، باعثِ "شکست"خودمان در
مهم‌ترین حادثــــه زندگی می‌شویم!
دل سپردن به کسی، که ارزش ندارد و در عینِ
حال دل کندن از کسی که میانِ "همه" آدم‌ ها
ارزش پرستیدن هم دارد! گاهی دوباره
به کسی که نابودمان کرد فرصتی برای جبران
می‌دهیم عین خیالمان هم نیست آدم‌ها هیچگاه
تغییر نمی‌کنند و گاهی هم کسی که، برای
بارِ دوم به سراغ ما می‌آید را، بدون دلیل پس
می‌زنیم، ما گاهی می‌شود که از هر "دشمن"

«در مقابلِ خودمان دشمن‌تریم»

خدایا...دنیایت تا چه حد خواستنی است؟چه چیزی دیده ایم؟تنهایی..اشک و آه وخنده هایـی

که ازهـزاران زخم بدتراست.حسـرتها وپریـشانیها...ماانسانهایـی که تا نـوک بینـی مان رامیبـینیـم

ولاغیر!به فکر دنیایمان هستیم وتاوقتی منافعمان اجازه دهد کنارهم می مانیم واگر فقط یـک ثانیـه

به خطر بیفتیم آنقدربیرحمانه یکدیگر را ترک میکنیم که فقط میتوانیم درخود بشکنیم ودم نزنیم.

خدایا..این دنیا چه بلایی سرمان آورده که تا مشکلی داریم به توئـه خالق پنـاه می اوریـم و بـه

محض اینکه خیالمان راحت شد تاکمـر بـرای خلقت خـم میشویم؟به راســتی که ایـنهـمه دل

شکستنها..کجای جـهان تو بوده اند؟کجـای برنامه هایـت جای داشتند؟دل یکـدیـگـر رابــه درد می اوریم

وفارغ از ان به زندگیـمان ادامـه میدهیم ..خدایا..دلم به انـدازه همـه تنهاییـت گرفته..ازدورویی ها..جلب

توجه های احمقانه...مافقط تصورمیکنیم زندگی میکنیم..آنقدردرخودو آدمهای اطرافمان غرق شده ایم که

دیگر فرصت نمیکنیم ازته دل فقط یکبـارازته دل تورا بخوانـیم!مایی که حتـی هنوز چیـزی ازدیـنمـان

نمیدانیم..اززندگی کردن فقط مدرسه ودانشگاه وازدواج وبچه دارشدن ودوستیهای بـی

سروسامان وخنده های دروغین واشکهای تمساح وتوبه های بی اساس و...را فهمیده ایم.

خدایا دلم گرفته وخودت میدانی که هرکسی به جزتو به حرفهایم میخندد...

خدایا همه چیز را اشتباهی فهمیدیم،اختیارداربودنمان مارا به بیراهه کشانده..نه اینکه به درگاهت

شکایت کنم نه...میدانم که توخیـرخواه مطلقی..اماانگارخوبـی به مانیامده...بـنده های مهربانـت

کمیاب شده اند..زمین مهربان ما طاقتش بریده..اورا بفرست..آمین!