این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

هیچوقت نمیتونی مجبورشون کنی که عاشقت باشن، ولی میتونی یه روز به یادشون بیاری که چیو از دست دادن..!
‌‌‌‌‌• |.|

کم کم به مرحله‌ای تو زندگیت میرسی که برای نبودن‌ها بی‌قراری نمیکنی، دیر جواب دادن ناراحتت نمیکنه، حساسیت‌هات کمتر میشن و آدم‌ها رو تو جایگاهی از زندگیت قرار میدی که لیاقتش رو دارن.

انجام دادن کاری که دوست داری آزادیه،
دوست داشتن کاری که انجام میدی خوشبختیه.

اینایی که می‌گن "آدم‌ها هیچوقت تغییر نمی‌کنن" یه مشکل بزرگ دارن. اون هم اینه که دنبال تغییردادن بقیه‌ن. شما روی خودت کار کن، بعد می‌بینی که هم تو و هم آدم‌ها تغییر می‌کنین. خوب هم تغییر می‌کنین.

نه تنها چیزی برای از دست دادن نداریم، چیزی برای به دست آوردن هم نداریم...
• |.|

استعدادم ؟
اهمیت دادنِ بیخود به آدمای دوزاری .

اسراف فقط محبت‌هایی که خرج اون آدمی کردی که توی رنج دادنت خیلی سخاوتمند بود.

حرفاتو بریزی تو خودت بهتر از توضیح دادن به یه مشت نفهمه.

آدم
جدید؟
نه
ممنون
همون
قبلیا
درسای
قشنگی
دادن!


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»