خدا تورو بهم داد چون میدونست
چشمات میشه آرامشم
لبخندت میشه آرامشم
ذره ذره وجودت میشه آرامشم
آرامش محض زندگیمی
خیلی دوست دارم؛

گاهی به خودم می‌آیم و می‌بینم که هنوز چه امیدهایی به مکالمه با تو دارم؛ امیدهایی به گور رونده.

نیازی به دلگرمی ندارم؛
دیگر به چه کارم می‌آید؟ آن‌وقت که می‌خواستم، نداشتم.

#فرانتس_کافکا

. .

پیروزی های چشمگیری ندارم؛
ولی میتونم با شکست هایی که از اون زنده بیرون اومدم غافلگیرت کنم.

چقدر این تعریف افسردگی از زیگموند فروید رو دوست دارم؛ میگه:

‏افسردگی از جنس غم نیست!
خشم است، خشمی علیه خود، خشمی که به درون چرخیده و حمله می‌کند.

‏یه جور عجیبی به خدا اعتقاد دارم؛
غرق تو بدبختیم باشم، بازم میدونم یه حرکتی میزنه.. یا یه مصلحتی تو کارش هست.



. .

اقای قاضی شکایت دارم؛
این چنل نمیذاره من درس بخونم:

خود عزیزم کاری کن که واقعی خوشحالت میکنه.
دوست دارم؛ من :)))

فراتنس کافکا یه جایی خیلی قشنگ نوشته.
دقیقا همونجایی که گفته:
او نگفت دوستت دارم؛
اما نامه‌اش را اینگونه تمام کرد:
«بال تو را می‌بوسم پرنده قلبم.»

مارگوت بیکل خیلی زیبا برای محبوبش می‌نویسه و میگه:
«چون دوستت می‌دارم؛
مجبور نیستی آن‌گونه که روز آشنایی‌مان بودی باقی بمانی.
چون دوستت می‌دارم؛
مجبور نیستی خود را محدود کنی به تصویری که از تو زنده مانده در من!
چون دوستت می‌دارم؛
می‌توانی در خودت ببالی چیزهای جدیدی کشف کنی در وجودت می‌توانی دگرگون شده، بشکفی، تازه شوی!
چون دوستت می‌دارم،
می‌توانی آن‌چه هستی باقی بمانی و آنچه نیستی شوی...!»