‏جمله‌ی "وای چقدر ساده و احمق بودم" قابلیت اینو داره که هرسال به خود پارسالت بگی
‌

اشکال نداره، من فقط فهمیدم هر کسی لیاقت
محبت و لطف‌ منو نداره.

من قبل از اینکه به کسی بی‌احترامی کنم اول احترام گذاشتم، قبل از اینکه از کسی متنفر بشم اول دوستش داشتم، قبل از اینکه با کسی غریبه بشم اول آشنا بودم، پس نگو عوض شدی رفتار من به رفتار تو بستگی داره.

اینطور نیست که همه درک کنن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه برات گوش شنوا باشن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه بیان اون سوالات ساده‌ای که منتظرشون بودی رو ازت بپرسن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه همونجوری که بودن، بمونن؛ و این اشکالی نداره. اینطور نیست که همه‌ی چشم انتظاری‌ها برات ثمر داشته باشن، و این اشکالی نداره. اینطور نیست که هروقت دست دراز کردی، کسی باشه که دستتو بگیره، و این؛ اشکالی نداره.

بزرگ‌ترین درسی که آموختم اینه که خودمو به چیزی اجبار نکنم، چه مکالمات، دوستی‌ها، روابط، توجه یا حتی عشق...
من متوجه شدم که هر چیزی که اجباری باشه ارزش جنگیدن رو نداره.
بنابراین دیگه به زور خودمو محدود به چرندیات نمی کنم و این چیزیه که باید باشه..

اون کسی که درد فراق رو می‌کشه، آرزوی نزدیکی داره و چشم انتظار وصاله. کاش همونطور که قسم دادی بعد هر سختی آسانی‌ست، باز هم قسم می‌دادی بعد هر دوری نزدیکی‌ست. و چه آغوش‌هایی که بعد وصال به گریه ختم نمی‌شه.

You can’t stop someone who knows exactly where they’re going, be that person.

آدمی که میدونه دقیقا داره کجا میره رو نمیشه متوقف کرد، همون ادم باش.

At some point you just have to let go of what you thought should happen and live in what is happening.

گاهی فقط باید از چیزهایی که فکر میکردی باید اتفاق بیفته بگذری و در چیزی زندگی کنی که داره اتفاق می افته.

یه جوری بجنگین، تلاش کنید و بی وقفه کار کنید و مودتون رو نگه دارید که وقتی شب خواستید بخوابید، با خودتون بگین بیشتر و بهتر از این در توانم نبود!
دیگه نتیجه اهمیتی نداره!

من یه چی می‌گم و چراغ‌ها رو خاموش می‌کنم و میرم.
«خدا برای هرکسی همونقدر وجود داره که اون به خدا ایمان داره..»


. .