فکر میکنید وقتی میریم
برای کسی که دوستش داریم
هر کاری انجام میدیم که بمونه؛
خبر نداریم که غرورمون داره له میشه؟
فکر میکنید که نمی‌دونیم داریم کوچیک میشیم؟
نمی‌تونیم دست از این کار برداریم؛
امیدوارم بفهمید که دست ما نیست که
بیخیال بشیم و دیگه ادامه ندیم!
انگار قلبمون داره ازمون کار می‌کشه!
ولی برامون مهم نیست تا وقتی که
اون آدم کنارمون باشه ، هنوز هم همون
ساده و دلبسته ای هستیم که فقط چشمامون
یه نفرو می‌بینه! و فقط قلبمون برای اونه!
حالا چه اون بخواد و چه نخواد!
خارج از کنترل ماست!


. .

نه ما پسر خوب تو فامیل داریم؛
نه دوستام...
پس شما پسر خوبایِ
فامیلای کی هستین؟؟

.‍....

هیچ‌ نیمه ی ‌گمشده‌ای وجود ندارد!
تنها چیزی که وجود دارد تکه‌هایی از زمان است که در آن‌ها، ما با کسی حال خوشی داریم؛
حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو‌ روز، پنج سال یا همه‌ی عمر …

#آنتوان_چخوف

هیچ‌ نیمه‌یِ ‌گمشده‌ای وجود ندارد!!
تنها چیزی که وجود دارد تکه‌هایی از زمان است که در آن‌ها، ما با کسی حال خوشی داریم؛ حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو‌ روز، پنج سال یا همه‌ی عمر …

سرزمین حقیقی ما،
قلب کسانیست که دوستشان داریم؛
حتی از دورترین فاصله ها....

هیچ نیمه ی گمشده ای وجود ندارد!
تنها چیزی که وجود دارد، تکه هایی از زمان
است که در آن ها، ما با کسی حال خوشی
داریم؛ حالا ممکن است سه دقیقه باشد،
دو روز، پنج سال یا همه ی عمر...

جودی عزیزم!
درست است که ما به اندازه‌ی
خاطرات خوشی که از دیگران داریم؛ آن‌ها را دوست داریم
و به آن‌ها وابسته می‌شویم...
هرچه خاطرات خوش‌مان از شخصی بیشتر باشد؛
علاقه و وابستگی ما بیشتر می‌شود.... پس هرکسی را
بیشتر دوست داریم و می‌خواهیم
که بیشتر دوست‌مان بدارد،
باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم...


- دوستدار تو: بابا لنگ دراز

آدما وقتی ناراحتن، فکر میکنن غمیگن‌ترین آدم دنیان.
ولی وقتی که خوشحالن هیچوقت فکر نمیکنن که خوشحال‌ترین و خوشبخت‌ترین آدم دنیان.
چون پیش خودشون میگن؛
"بقیه خوشحالی های مداوم تر و بیشتری
نسبت به من دارن، این که چیزی نیست"
و درست همین لحظه‌ست که حال خوب بلافاصله ازمون فاصله میگیره و میره
چون قدرشو ندونستیم.
اینجوری میشه که جایگاه شاد بودن و ناراحتی، هیچوقت برابر نبوده
چون خودمون تعادلشو به هم زدیم.
همیشه کفه ی ترازوی ناراحتی و حال بد،
سنگین تر از خوشحال بودن و حال خوب بوده.
چون ما آدما ناراحت بودنو دوست داریم؛
هرچقد که خلافشو فریاد بزنیم.
ولی از درون، کاملا برعکسه.

جودی عزیزم!
درست است که ما به اندازه‌ی
خاطرات خوشی که از دیگران داریم؛ آن‌ها را دوست داریم
و به آن‌ها وابسته می‌شویم...
هرچه خاطرات خوش‌مان از شخصی بیشتر باشد؛
علاقه و وابستگی ما بیشتر می‌شود.... پس هرکسی را
بیشتر دوست داریم و می‌خواهیم
که بیشتر دوست‌مان بدارد،
باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم...


- دوستدار تو: بابا لنگ دراز

عجب سیرکی است! همه مان خواهیم مُرد!
این مساله به تنهایی باید کاری کند که یکدیگر را دوست بداریم؛ ولی نمیکند!