‏از اون آدمایی شدم که بین کَم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم!
دیگه نه توان آدم‌های نصف و نیمه رو دارم، نه رفاقت های یکی دو روزه، نه هر نوع رابطه‌ی انسانی نصفه و نیمه!
ترجیحم اینه نداشته باشم!
نداشتن خیلی از چیزا، بهتر از نصفه ونیمه داشتنشونه، مخصوصا آدم‌ها…!

متاسفانه اطرافیانم هیچ‌وقت متوجه نشدن که وقتی بابت رفتارشون ازشون توضیح می‌خوام بخاطر دوست داشتنشونه، بخاطر این‌که می‌خوام نگهشون دارم وگرنه که گوربابای هرکی هرکاری که کرد.


. .

‏لذت یه سری چیزا به نخواسته، داشتنشونه، انگار اگر بخوای و داشته باشیشون، بیشتر خوشیش از بین میره، اتفاقات کوچیک یهویی دوست داشتنی