زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.

اولین بار، اونجایی فهمیدم دوستت دارم، که موضوعی واسه حرف زدن نداشتیم
اما دلم نمیومد مکالمه رو قطع کنم :)

#علی_سلطانی

اگه شوهر  داشتم الان سراینکه پتوی بیشترو اون برداشته، داشتیم بحث میکردیم🦦

یه جاهایی هم سکوت کردیم، چون نمی‌خواستیم خشابی که از تیرهای خشم پر شده بود رو با اسلحه‌ی زبون‌مون به سمت قلب کسایی که دوست‌شون داشتیم شلیک کنیم.

فکر کنم اگر برم تراپی اصلی‌ترین بحثمون در رابطه با این باشه که « چرا قسمت بزرگی از ما شبیه به آدم‌هایی می‌شه که اصلاً دوست نداشتیم شبیه بهشون باشیم یا کلاً دوستشون نداشتیم؟! »

ما سرشار از امیدواری بودیم ‏و باور داشتیم به روزهای زیبا ‏که پس از این همه رنج ‌و سختی ‏قرار بود از راه برسند ..

‏- یاشار کمال

♡

In the end, he wrote to him:
Although we did not have a good ending, the path we came together was very good. Thank you for this path.

در پایان برای او نوشت:
ما اگرچه پایان خوبی نداشتیم، اما مسیری که باهم آمدیم بسیار خوب بود. بخاطر این مسیر از تو ممنونم.

‌ ‌ ‌‌ولی کاش یکیو داشتیم میگفت: ببین هیچی قرار نیست درست‌بشه ولی بیا این شرایط مزخرف رو باهم تحمل کنیم.

میان این همه درد فقط تو را کم داشتیم!
این چه وقت آمدن بود آخر «پاییز جان»؟!
نارنجی هایت پیشکش،هوای عاشقی ات پیشکش،
نباید اینقدر زود می رسیدی وقتی درد را سُرنگ سُرنگ
دارند به قلب هایمان تزریق می کنند.
کاش برگردی پاییز جان،کاش تو دیگر زخمی نزنی…
خشاب خاطره هایمان بدجور پُر شده است!
.
علی کشاورز

خویش را سبز نگاه داشتیم
با امیدی که به رنگ سبز بود .