همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

دلم با ماندن بود ؛
راه اما، راه رفتن...
تو‌ چه می دانستی چه رنجی ست،
کشاندن تن خسته ای که خواهان ماندن بود.

در یک بوسه خواهی دانست
هر آن‌ چه را نگفته‌ام...

‏هرگز منشین متر بزن خوبی خود را

اندازه‌ی خوبی به ندانستن آن است ...


. .

`-و تو، بی‌خبر ترینی !
کاش می‌دانستی در حوالیِ این شهرِ غریب،
بیگانه‌ای، ندیده برایت جان می‌دهد…

بـوسیـدمـت
و تازه دانستم عشـــق
استشمام عطر آغوشی است که
تمامم را درونش جا نهاده ام


#امیر_عباس_خالق_وردی

‍‌ ‎‌‌

قدر مجموعه‌ی گل مرغ سحر داند و بس
نه هر آن کاو ورقی خواند معانی دانست...

حافظ

. .

من داشتم میسوختم که تو آمدی
و مرا بابت بوی خاکستر مقصر دانستی.


. .

تو میدانستی از اول، من اما دیر فهمیدم
که تو دلگرمی ام بودی و من سرگرمی ات بودم...

آدم ضعیفی نبود اما دیگر حوصله سختی‌ها را نداشت ، میل عجیبی به گریز پیدا کرد ، به ندیدن ، ندانستن ، رفتن برای همیشه ‌‌..

♡