همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

تمام آنچه دانسته‌ام
همین است
تو عشق منی
و آن‌که عاشق است
هیچ چیز نمی‌داند!

. .

غم آدم را لال میکند، فکرش را از کار می‌اندازد، کلماتش را دانه به دانه میخورد و در آخر، خودت میمانی و یک خالی بزرگ در حوالیت و یک خالی بزرگتر در درونت، بی آنکه کسی تو را فهمیده باشد و بی آنکه خودت، وسعت غمت را دانسته باشی

گاهی آدم نادانسته دنبال چیزی می‌رود؛ وقتی آن را پیدا نمی‌کند، اصلا خود را گمشده احساس می‌کند...


. .

خـدای من
حکمت قدمهایی را
که برایم بر میداری
آشکار کن
تادرهایی که به رویم
میگشایی ندانسته
نبندم ودر هایی که
به رویم میبندی به اصرار نگشایم

یکی از باورهای سفت و سختتون...
یکی از چیزهایی که عمیقا بهش باور دارید رو در نظر بگیرید.
.
پنج دقیقه با صدای رسا و سلیس برای خودتون صحبت کنید و از باورتون دفاع کنید. انگار که میخواید دیگری رو متقاعد کنید.
.
حالا پنج دقیقه بر علیه همون باور برای خودتون سخنرانی کنید. پنج دقیقه ـــ نه در ذهن، بلکه شفاهی و با صدای رساـــ کاملا جدی و قوی خودتون رو موظف کنید که این باور رو رد کنید.
.
...بعد از این کار حس متفاوت و خاصی رو تجربه خواهید کرد. یه تحیر و احساس معلق بودن...تفکر درست از همینجا شروع میشه. وضعیت های قبلی تفکر نبودند بلکه گزارش شما از دانسته ها و شنیده هاتون بودن.
.
از این دو راهی به بعد شما تفکر رو تجربه خواهید کرد.
.
پس به خاطر این شروع خوب بهتون پیشاپیش تبریک میگم ...

زندگی اما اینگونه می گذرد انسان تصور می کند در نمایشنامه ای معین نقش خود را ایفا می کند و هیچ ظن نمی برد که در این اثنا بی آنکه به او خبر بدهند صحنه را تغییر داده اند و او نادانسته خود را وسط اجرایی متفاوت می یابد...


"میلان کوندرا"

یکی از باورهای سفت و سختتون...
یکی از چیزهایی که عمیقا بهش باور دارید رو در نظر بگیرید.
.
پنج دقیقه با صدای رسا و سلیس برای خودتون صحبت کنید و از باورتون دفاع کنید. انگار که میخواید دیگری رو متقاعد کنید.
.
حالا پنج دقیقه بر علیه همون باور برای خودتون سخنرانی کنید. پنج دقیقه ـــ نه در ذهن، بلکه شفاهی و با صدای رساـــ کاملا جدی و قوی خودتون رو موظف کنید که این باور رو رد کنید.
.
...بعد از این کار حس متفاوت و خاصی رو تجربه خواهید کرد. یه تحیر و احساس معلق بودن...تفکر درست از همینجا شروع میشه. وضعیت های قبلی تفکر نبودند بلکه گزارش شما از دانسته ها و شنیده هاتون بودن.
.
از این دو راهی به بعد شما تفکر رو تجربه خواهید کرد.
.
پس به خاطر این شروع خوب بهتون پیشاپیش تبریک میگم ...

‏ندانستن عیب نیست
نفهمیدن هم عیب نیست،
ولی ندانسته و نفهمیده در مورد چیزی اظهار نظر کردن نه تنها عیب نیست از نظر بعضیا،
بلکه کار روزمره شونه...

خدﺍﯾــــــــــــــــــــــــﺎ….
ﮔـــــــــــﺮﯾــــــــــﺴﺘــــﻢ ﺑـــــــــــــــﺮﺍﯼ ﺍو ﺍﺯﺗـــــــــــــﻪ ﺩﻝ . . .!
ﺗــــﻮﺑــــــــــــــــﺎﻭﺭﻡ ﮐﻦ…
ﺧــــــــــﺪﺍﯾــــــــﺎﺑﻪ ﺍﻭﺑﮕﻮﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤـــــــــــــﺶ…
ﺣﺘـــﯽ ﺍﮔﺮﺑﻮﺩﻧﺶ ﻓﻘﻂ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺷﺪ…
ﺑﺎﺍﻭﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ…
ﺣﺘـــــﯽ ﺍﮔﺮﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺪﻯ کردم….
به اﻭبگوﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻤــــــــــــﺶ…
ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﺬﺷــــــــــــﺖ…
ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣـﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎاﻭﺷﺎﺩﻡ…
ﺑﮕﻮ ﺑـــــــــﻤـــــــــﺎﻧﺪ!!