درمانگرم یبار چیز جالبی گفت، اینکه ما فکر میکنیم آرامش یک احساسه در صورتی که آرامش حد وسط حال روحی ماست! وقتی که نه خوبیم نه بدیم! و حالت خنثی داریم، به اون حالت خنثی میگیم آرامش!

تو اتاق درمان یبار به درمانگرم گفتم، از خودم خشمگین و عصبانیم!
گفت تو نمیتونی از خودت خشمگین و عصبانی باشی! گفتم چرا؟
گفت این ها احساسات والدینت نسبت به تو هستن که روزی بهت داشتن و حالا تو الان داری به خودت احساسات اونها رو برمیگردونی و درونی سازیشون کردی!
در اصل این صدا و احساسات اونا نسبت به توعه نه حس واقعی تو به خودت!

امروز درمانگرم گفت فرق افسردگی با غم اینه که، تو وقتی غم رو تجربه میکنی بعدش سبک میشی و انرژیت برمیگرده، ولی افسردگی برعکسه، باعث میشه انرژی که داری هم ازت گرفته بشه.
برای کسایی که وقتی غمگین میشن با افسردگی اشتباهش میگیرن!

ناراحتی از اینکه آدمارو نمیتونی بشناسی؟
به قول درمانگرم برای اینه که هنوز به شناخت عمیق درباره خودت نرسیدی!
چون تا وقتی که تو به درونت و زخم هات و تروماهات بطور کامل آگاهی پیدا نکردی، به رفتارهای آدمها که ناشی از زخم ها و تروماهاشونه نمیتونی آگاهی پیدا کنی!
از طرفی زخم هات هدایتت میکنه به سمت یک آدم زخمی دیگه که هنوز نتونسته مثل خودت از پس التیام زخم هاش بر بیاد، و در نتیجه هم اون به تو زخم میزنه و هم تو به اون.