. ایده بیو برای آدمای سرد :

Our desire was the memory of others...
آرزوی ما بود خاطره بقیه...

I am my own enemy :)
من با خودمم دشمنم :)

Enjoy the path, it's all a path...
از مسیر لذت ببر ، اخه همش مسیره...

‌‌‌‌‌‌.࿐

We keep the honor of our enemy
You were once our friend

ما حرمت دشمنمونم نگه میداریم
تو که دیگه یه زمانی رفیقمون بودی

‌‌‌‌‌‌.࿐

از بچگی جوری بزرگ شدم که همیشه طرف حق باشم..،
حتی اگه حق با دشمنم باشه.

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏وقتی سرت رو رو سینم میذاری تنها دشمنم گذشت زمان میشه..

♡

✨
ابری که می‌گذشت
به آهنگِ گریه گفت:
دنیا مکانِ ماندنِ ما نیست
بگذریم ...
هر چند دشمنم شده ‌ای
دوست دارمَت
بر دوستان گلایه روا نیست
بگذریم

سخت ترین کارِ دنیا
لبخند زدن به دوستیه که میدونی از صدتا دشمنم برات بدتره
اما این وسط یه سری مسائل نمیذارن دهنشو سرویس کنی :|

به رستم چنین گفت اون جومونگ!
ندارم ز امثال تو هیچ باک
که گر گنده ای من ز تو برترم
اگر تو یلی من ز تو یلترم

رستم انگار بهش برخورد، یهو قاطی کرد و گفت:

منم مرد مردان ایران زمین
ز مادر نزادست چون من چنین
تو ای جوجه با این قد و هیکلت
برو تا نخورده است گرز بر سرت

جومونگ چشماشو اونطوری گشاد کرد و گفت:

تو را هیچ کس بین ایرانیان
نمی داندت چیست نام و نشان
ولی نام جومونگ و سوسانو را
همه میشناسند در هر مکان
تو جز گنده بودن به چی دلخوشی
بیا عکس من را به پوستر ببین
ببین تی وی ات را که من سوژشم
ببین حال میدن در جراید به من
منم سانگ ایل گوکه نامدار
ز من گنده تر نامده در جهان
تو در پیش من مور هم نیستی
کانال 3 رو دیدی؟ کور که نیستی

در اینحال رستم پهلوان، لوتی نباخت و شروع به رجز خوانی کرد:

چنین گفت رستم به این مرد جنگ
جومونگا ! تویی دشمنم بی درنـگ
چنان بر تنت کـــوبم ایـــن نعلبکی
که دیگر نخواهی تو سوپ، آبــکی
مگـــر تو نـــدانی که مـن کیستم؟
من آن (تسو) سوسولت! نیستم
منم رستم، آن شیر ایــران زمین
(بویو) کوچک است در نگاهم همین

بعد از رجز خوانی رستم پهلوان، جومونگ از پشت تپه ای که آنجا پنهان شده بود آمد:

جومونگ آمد از پشت تل سیاه
کنارش(یوها) مــادر بی گنـاه!
بگفت:هین! منم آن جومونگ رشید
هم اینک صدایت به گوشــم رسید
(سوسانو) هماره بود همسرم
دهــم من به فرمان او این سرم
چون او گفته با تو نجنگم رواست
دگر هر چه گویم به او بر هواست!

و بعد از حرفهای جومونگ درد دل رستم آغاز گردید:

و این شد که رستم سخن تازه کرد
که حرف دلش گفت (پس کو نبرد؟!)
بگفت ای جومونگا که حرف دل است
که زن ها گـــرفتند اوضــاع به دست
که ما پهلوانیم و این است حالمان
که دادار باید رسد بر دل این و آن!

و اینچنین شد که دو پهلوان همدیگر را در آغوش گرفتند و بر حال خود گریه سر دادند:

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهــــــاران
کز سنگ ناله خیزد بر حال ما جوانان!