هممون باید تو زندگیمون یه دلخوشی داشته باشیم، یه دلخوشی برای ادامه دادن،
برای اینکه چشمامونو رو همه غم و غصه هامون ببندیم و به تنها دلخوشیمون فکر کنیم.
به بودنش
به وجودش
به تک تک چیزهایی که به اون مربوطه،
دلخوشی میتونه هر چیزی باشه،
یه شاخه گل ، یه شعر ، یه کتاب ، یه صدا ، یه آدم،
یه آدم....

•
بین سختیای زندگی گاهی به اونکه همیشه باهات بوده بگو:
غمی هم اگر هست تو دلخوشیِ منی‌🫀

♡

بین سختیای زندگی گاهی به اونکه همیشه باهات بوده بگو:
« غمی هم اگر هست، تو دلخوشیِ منی‌.. »



شبتون پر از دلخوشی .

حالِ نیکو،فالِ نیکو؛ سهم هر روز شما
شاد وپیروز ومبارک باد نوروز شما
هر دم و هرروزتان سرشار احوالاتِ ناب،
لحظه هاتان شادشاد و دلخوشیتان بی حساب!

سال نو مبارک..
 

تو این مملکت اگه کسی ‌رو دوست نداشته‌ باشی
واقعا دیگه هیچ انگیزه‌ و دلخوشی‌ای
واسه ادامه دادن نداری

.࿐

بگذار بگویند بَدَم خوش باشند، پُشت‌سر حرف زدن دلخوشی ترسوهاست

.࿐

ممکنه خودتون نفهمید ولی بعضی وقتا تبدیل میشید به بزرگترین دلخوشی یکی دیگه .️

‏به طور خیلی عمیقی احساس میکنم دلخوشیم جا مونده توی صبح جمعه‌هایی که ساعت نه صبح بیدار میشدم و فیتیله جمعه تعطیله میدیدم.

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...

این نوشتهٔ نرگس صرافیان طوفان واقعاً خوندنیه؛ نوشته:

«من از کنار ساحل چند صدف با خودم آوردم و نمی‌دانستم که سرپناه خرچنگ‌هاست!
او مرا تنها گذاشت و نمی‌دانست که حضورش بزرگترین دلخوشی و پناهگاه روزهای سخت من است!
من به دوستم گفتم فعلا فرصت شنیدن حرف‌هایش را ندارم، در حالی که او همان لحظه لبه‌ی پرتگاه امیدواری جهانش ایستاده‌بود و عمیقا نیاز داشت با کسی حرف بزند.
ما آدم‌ها، همیشه نا آگاهانه جدی‌ترین آسیب‌ها را به هم می‌زنیم، بی‌آنکه حتی متوجه باشیم...
وقت‌هایی که قلبت از حرف یا رفتار کسی شکست؛ حکایت خرچنگ‌ها را به یاد بیاور و در نظر داشته‌باش که شاید طرف مقابلت حتی خبر نداشته که تو در مقابل فلان حرف یا رفتار او تا چه اندازه آسیب‌پذیر و شکننده بوده‌ای