جمال ثریا چقد قشنگ میگه:
«اگر دیداری هم نباشد، حتی اگر لمسی هم نباشد، بی دلیل برای بعضی ها، همیشه جایی در دلهایمان هست…!»

در دلم،دلداری بود که دردو دلهایم را شنیدو همدرد دلم شد،تا به خودم آمدم او هم رفتُ دردی در دلم کاشت!
"ساجده جفایی"

✍ تو را نمی دانم،
اما من دلم روشن است
به تمام اتفاقات خوب در راه مانده،
به تمام روزهای شیرین نیامده،
به لبخندی که یک روز بر لبمان می نشیند،
به اجابت شدن دعاهایمان،
به برآورده شدن آرزوهایمان،
به محو شدن غمهای دیرینه مان.

من دلم روشن است.
یک روز کسی از راه می رسد،
پای حرفهایش می ایستد
و دیگر ترس از دست دادنش را به دلهایمان راه نخواهیم داد.

روزی از راه می رسد
و ما برای یک روز هم که شده آنچنان که باید، زندگی می کنیم.
آری،
من دلم روشن است...

ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﻮﻩ ﻓﺮﻭﺷﯽ
ﻣﯿﻮﻫﺎﯼﺧﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽﺯﻧﯿﻢ...

ﺗﺎﺯﻩﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﻟﻤﺘﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ،
ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻨﻔﯽ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ میزدیم..

ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ، ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ، ﺳﺎﻟﻢ
ﻭ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺪﺍﺩﯾﻢ...

ﻫﺮ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﯿﺠﺎﻥ،
ﺩﻟﻬﺎﯾﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﮑﻮﻓﻪٔ ﺍﻣﯿﺪ
ﻭ ﻣﻌﺠﺰﻩﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺮﺳﺮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻨﺪ,امروزتون پر از افکار مثبت و زیبا

پاک ترین هوای دنیا ...❣
همان لحظه ای ست که ...❣
دلهایمان ...❣
هوای همدیگر را می کند ...

دعا میکنم ...

برای تو ...

برای خودم ...

برای همه مان ...

کسی چ میداند ...

شاید خدا دسته جمعی نگاهمان کرد

دعا میکنم برای دلهایمان ...

برای چشم هایمان ...

برای گریه ها و خنده هایمان ...

دعا میکنم ...

مهربان خدای من!!!

میدانم که تا آسمان راهی نیست

ولی تا آسمانی شدن راه بسیار است

این دست های خالی به سوی تو بلند میشود

ما بی سلیقه ایم، طلب آب و نان میکنیم

تو خود ای خزانه دار بخششها،

بهترین ها را برایمان مقدر کن

دلهایمان را به بادبادک هایمان گره زده بودیم
تو می خواستی بادبادک من بالاتر برود
.... و من
برای بالاتر رفتن بادبادک تو تلاش می کردم
هرچه نخ ها بلندتر می شد ،
بیشتر از هم دور می شدیم

اکنون سالهاست که ترا ندیده ام
ولی هنوز ...
بادبادک ها مرا به یاد تو می اندازند ..

{ مرتضی کیوان هاشمی }

دعا میڪنم...

براے تو ...

براے خودم ...

براے همـہ مان ...

ڪسے چ میداند ...

شاید خدا دستـہ جمعے نگاهمان ڪرد ...

دعا میڪنم براے دلهایمان ...

براے چشم هایمان ...

براے گریـہ ها و خندہ هایمان ...

دعا میڪنم...

چند وقت است برایت مینویسم و تو میخوانی وگاهی تو مینویسی و من میخوانم دوست مـــــجازی من این روزها درد دلهایمان را به زبان نمی آوریم تایپ میکنیم مانده ایم اگر این دنیای مجازی نبود روی دیوار احساس چه کسی مینوشتیم نامت زیباست اما افسوس مجازی هستی پشت هر یک از این نوشته ها یک نفرنشسته است میخواند،فکر میکند،گاهی هم گریه میکند،یا میخندد برای چند دقیقه هم که باشد از دنیای واقعی مرخصی میگیری مینشینی برای دل خودت گاهی هم شب و روز میچرخی در این دنیای رمز دار ولی میدانم قدر تمام لبخندهایت تنها هستی اگر همدمی بود که مجازی نمیشدی دوست مجازی من بودنت را قدر میدانم

گرفته دلم

کجایی که آرامم کنی

کجایی که این غم یخ زده را در دلم آب کنی

گرفته دلم

کجایی که به درد دلهایم گوش کنی

کجایی که مرا با بوسه هایت گرم کنی...

نیستی و من در حسرت این لحظه ها نشسته ام

نیستی و من بیشتر از همیشه خسته ام

در لا به لای برگهای زندگی

نیست برگی که از تو ننوشته باشم

نیست روزی که از تو نگفته باشم

امروز آمد و از تو گفتم

نبودی و اشک از چشمانم ریخت و در همان گوشه نشستم

دلم خالی نشد و گرفته دلم

کجایی که دلم به سراغت بیاید گلم؟

نیستی و حتی سراغی از دلم نمی گیری

یک روز نباشم که تو مثل من نمی میری....

نمیبینی چشمهایم را

نمیمانی تا دلم را

به نقطه خوشبختی برسانی

مرا به جایی آرام بکشانی تا خیالم راحت باشد

از اینکه همیشه تو را خواهم داشت

نمی خواهی دلم را

نمیدانی راز درونم را

نمی گذاری تا مثل گذشته دلم تنها به تو خوش باشد