حرف‌هایی هست‌ برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی‌گوییم..

و حرف‌هایی هست برای نگفتن، حرف‌هایی که هرگز‌ سر‌ به ابتذال

گفتن فرود نمی‌آورند.

حرف های شگفت، زیبا و اهورایی همین‌هایند و سرمایه ماورایی هرکس

به اندازه حرف‌هایی است که برای نگفتن دارد،



حرف‌های بی‌تاب و طاقت‌فرسا، که هم‌چون زبانه‌های بی‌قرار آتش‌اند و

کلماتش هر یک انفجاری را به بند کشیده‌اند؛

کلماتی که پاره‌های بودن آدمی‌اند.

اینان هماره در جستجوی مخاطب خویشند، اگر یافتند، یافته می‌شوند و

در صمیم وجدان او آرام می‌گیرند..

و اگر مخاطب خویش را نیافتند، نیستند..

و اگر او را گم کردند، روح را از درون به‌ آتش می‌کشند و دمادم،

حریق‌های دهشتناک عذاب بر می‌افروزند.

(دکتر علی شریعتی)