همان چوب دارچینی
که لحظه آخر
درون چای می اندازی
همان عکسی که در لپ تاپت
پنهان میکنی ولی دور نمیریزی
پیراهنی که دکمه اش را ندوخته ای اما
نمیتوانی از پوشیدنش منصرف بشوی
من تمام انها هستم
نخواستنی هایی که ناگهان
نمیتوانی از دوست داشتنشان صرف نظر کنی.


. .

اگر مرا قلبی بود تنفرم را می‏نوشتم روی یخ و چشم می‏دوختم به حضور آفتاب....

. .

یادم بیاور برایت بنویسم عشق را باید بی حساب و کتاب اندوخت اما با حساب خرج کردو برایت بنویسم که هی بر این طبل بی‌صدا اما توخالی "بی‌حساب دوست داشتن" نکوبی که دوست داشتن حساب و کتاب دارد.
دوست داشتن حد و مرز می‌شناسد حساب و کتابش؟
ظرفیت خودت. که اگر می‌توانی ظرفت را بزرگتر، ظرفیتت را بیشتر کن.
اگر نمی‌توانی اما اندازه نگه دار حد و مرزش؟
عزت خودت.
کرامت خودت. شخصیت خودت. دوست داشتن که نباید تو را بی‌عزت، بی کرامت، بی‌شخصیت کند.

• دالِ دوست داشتن | حسین وحدانی

تا در دل من عشق تو اندوخته شد
جز عشق تو هرچه داشتم سوخته شد

. .

■
ماه را دوخت به لبهایم
مرا دوخت به آسمان !
سرم
روی شانه ات که نباشد
وصله ی تمام غم هاست...
ماه منم
از تنهایی!
{ #معصومه_صابر


. .

.️
برید،دوخت،حکم داد و رفت…
و من هنوز خیره به در خانه دارم
به این فکر می کنم:
که گاهی معشوقه ها عجب
(خدای بی رحمی می شوند)!
.
#علی_کشاورز

وقتی بهم چشم دوختیم..،
در واقع قلب هامون بهم دوخته شد :)

‌‌‌‌‌‌.࿐

.
" مهر " را میشود به " آبـان " دوخت
تو میتوانی با آمدنت
" مهربان " کنی " پاییز " را .️.

#حمیدرضا_عبداللهی

♡

گاهی مرگ می‌آید
اندازه‌تان را می‌گیرد و می‌رود،
و این ملاقات از یاد می‌رود

جامه در سکوت دوخته می‌شود...


#توماس_ترانسترومر

گاهی آنقدر عذاب می کشی و آنقدر به نقطه ی ذوب و انجماد مداوم می رسی ؛ که سنگِ صبر و طاقتت می شکند ، ناگهان قید همه چیز را می زنی و بی خیالِ خواستن ها ، داشتن ها و رسیدن ها می شوی ...
از این نقطه تا نقطه ی بی تفاوت شدن به چیزها و آدم هایی که روزی برای داشتن و به دست آوردنشان آسمان را به زمین می دوختی ؛ راه زیادی نیست .
به این نقطه که رسیدی ؛ یادگرفته ای که نه هیچ چیز و نه هیچکس ارزش این را ندارد که بخاطرش به خودت سخت بگیری و لحظه ها را به کامِ احساست تلخ کنی ، آسوده و آرام ، در جاده ی زندگی ات قدم می زنی ؛ بی آنکه به فکرِ بی مهریِ کسی باشی و در حسرتِ نداشتنِ چیزی ...
اهمیت نمی دهی به خیلی چیزها ... دلخوشی های ساده ی هرروزه ات را در آغوش می گیری و با تمامِ هوش و منطق و حواست ؛ در آرامشی تدریجی ، زندگی می کنی .

نرگس صرافیان طوفان‌