نمیدونم خاک تو سر خودم که بهت اهمیت دادم؟ یا خاک تو سر تو که قدرمو ندونستی؟

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

حداقل کاش در شب‌های قدر، قدرمو می‌دونستی‌.

سال داره تموم میشه ولی مهم اینه که کی برات موند! کی باهات راه اومد! کی تلاش کرد که خنده بیاره روی لبات وقتی که از غصه بریده بودی!
کی قدر بودنت رو دونست و کی دوستت‌ داشت وقتی که اصلا دوست داشتنی نبودی!
"پس همونو نگه دار...!"

اگه به کسی خوبی کردیو قدرشو
ندونست اشکالی نداره، امروز یه
جمله‌ی خوندم که عجیب به دلم
نشست، میگفت:
"خوبی ‌های ما را فقط کسانی
می‌بینند که خودشان خوب‌اند.
می‌دانی چرا؟
چون آدمیزاد هرچه در ذات خودش
باشد در دیگران زودتر پیدا می‌کند."

تهِ زیاد دونستن هم خیلی جالب نیست ولی.

خدا تورو بهم داد چون میدونست
چشمات میشه آرامشم
لبخندت میشه آرامشم
ذره ذره وجودت میشه آرامشم
آرامش محض زندگیمی
خیلی دوست دارم؛

اما یادت نره که حضورِ تو امید من بوده و هست؛ یادت نره که من به تو ایمان داشتم و می‌دونستم با بودنت همه‌چیز رنگی میشه. من باورت داشتم و تو حتی یکبار هم قلب منو ناامید نکردی. تو شدی یه ماهِ بزرگ وسطِ زندگیِ تاریک من و تابیدی. کارِ تو ماه بودنه، نور خودت رو بتابون به منه شب و روشن نگهم دار عزیزکم. :).


.🩷

گور بابای آدمی که شانس با تو بودن رو داشته، ولی قدر ندونسته...

چون خیلی دوستم داشت و می‌دونست چقدر به تنهایی علاقه دارم بهم ولنتاین تنهایی هدیه داد.