عباس معروفی تو کتاب نامه های عاشقانه، به قدری نصحیت مفیدی میکنه که به نظرم لازمه تو هر نوع و جنس رابطه رو اون پیاده کنیم میخواد عاشقانه باشه، دوستانه باشه یا هرچی. میگه:

"گاهی با دویدن به سمت کسی، نفسی برای ماندن در کنار او نخواهی داشت، پس با کسی بمان که نصف راه را به سمتت دویده است."

تو با من راه نیومدی، ولی با بقیه دویدی.

غیر
از
خودمان،
سمتِ
هر
که
دویدیم
غربت
بود!

گاهی با دویدن برای رسیدن به کسی
نفسی برای ماندن در کنار اون نخواهی داشت ؛
پس با کسی بمان ک نصف راه را به سمتت دویده باشد!!!

.࿐

خسته‌ام، خسته از دویدن‌ها
قدری آرام و خواب می‌خواهم
دائما کار و دائما پیکار
ذهن بی‌اضطراب می‌خواهم...
کنج دنج و فراغتی ممتد
بی‌حساب و کتاب می‌خواهم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

‌
ما
هیچ‌تر
از
هیچ
پِیِ
هیچ
دویدیم،
جز
هیچ
در این
هیچ
دگر
هیچ
ندیدیم .

. .

همونجاییم که مولانا می گه:

راهِ مرا اشاره شو!
من به کجا رسیده ام؟

هرچه دویده ام تو را؛
خسته شدم، ندیده ام…

عباس معروفی در تعریف از عشق دو طرفه خیلی قشنگ میگه: گاهی با دویدن به سمت کسی نفسی برای ماندن در کنار او نخواهی داشت، پس با کسی بمان که نصف راه را به سمتت دویده است

بعد از اینهمه سال دویدن و تقلا، به خودش که نگاه می‌کرد هیچ نداشت. جز تنهایی و به اندازه‌‌ی تمام آسمان ها حالِ بد.

𝑺𝒕𝒐𝒑 𝒓𝒖𝒏𝒏𝒊𝒏𝒈 𝒃𝒂𝒄𝒌 𝒕𝒐 𝒕𝒉𝒆 𝒑𝒆𝒐𝒑𝒍𝒆 𝒘𝒉𝒐 𝒅𝒐𝒏'𝒕 𝒄𝒂𝒓𝒆 𝒂𝒃𝒐𝒖𝒕 𝒚𝒐𝒖

دست بردار از دویدن به سمت کسایی که براشون مهم نیسی

♡