میخوام راه برم انقد راه برم که دیگه پاهام رو حس نکنم و وقتی از نفس افتادم و داشتم به زور قدم بعدی رو برمیداشتم تازه شروع کنم به دوییدن، میخوام به خودم ثابت کنم تو بدترین شرایط بدتر از اون هم هست و من باید قبولش کنم، چون چیزی که منو نکشه، بی‌شک قوی‌ترم میکنه.

‏خسته شدم از دوییدن و نرسیدن به چیزایی که همه به صورت پیش فرض دارنش.

تو زندگی ی جاهایی هست که
بعد از کلی دوییدن وامیستی
سرتو میندازی پایین و اروم میگی :
دیگه زورم نمیرسه... :)

سهم من ازعشق
تاابد آوارگی ست
کوچه کوچه درپی هیات دوییدن راخوش است...