به من نگو: "من همینم که هستم"، من نمی‌خوام به‌خاطر من تغییر کنی، فقط می‌خوام مراقب رفتاری که می‌دونی انجام و دیدن‌ش آزارم می‌ده باشی. حداقلش این‌طوری کمتر احساس می‌کنم برات کم اهمیتم.

کی گفته موفقیت‌هات قراره من رو بسوزونه؟ من هنوزم مثل گذشته پای تمام غم‌هات اشک می‌ریزم و پای تک‌تک خوشحالی‌هات شادی می‌کنم. چیزی هم اگر قرار باشه من رو بسوزونه جای خالیته. چون هنوز هم دیدن‌ش قلبم رو سوراخ می‌کنه.

دیدنِ نیمه‌ی پنهان و تاریک آدم‌ها درست زمانی که به نور و زیباییشان ایمان آورده بودی خیلی غم‌انگیزه

تو برام قشنگ‌تر از شوقِ دیدنِ اون کوچه‌هایی که تهش به دریا میرسه بودی

ای دیدنِ تو دینِ من
ای رویِ تو ایمان من
ای هستِ تو پنهان شده
در هستیِ پنهان من .
‌


. .

اونقدرام که فکر میکردیم قوی نبودیم
ذوقِ دیدنِ اخرش سرپا نگهمون داشته بود :).

چرا مشتاق دیدنِ کسی هستی که مشتاق دیدنت نیست؟

تا شکرگزار نباشی؛ شاهد اتفاقات خوب نخواهی‌بود. تا عادت نکنی به دیدنِ زیبایی‌ها و نعمت‌های جهانت را نبینی و از خدای نعمت‌ها قدردانی نکنی؛ موهبت‌ها و اتفاقات خوب، راه رسیدن به تو را پیدا نخواهند کرد. این یک اصل اساسی‌ست، حتی اگر سطحی و تکراری به نظر برسد. اما کمتر کسانی واقعا به آن پای‌بند بوده‌اند و قطعا به وضوح دیده‌اند که سپاسگزاری از خدا و کائنات بابت هرآنچه که می‌توانست نباشد اما هست؛ چگونه معجزه‌وار، جهان انسان را دگرگون می‌کند و پُلی می‌شود برای رسیدن به جهانی خوب‌تر و حالی خوب‌تر.
برای هر نعمتی که در جهانتان هست قدردان باشید، از خدا، از خودتان، از آدم‌ها... این کار، مسیرِ ورود اتفاقات و آدم‌های خوب‌ را به جهان شما هموار می‌کند. ما به یک مهمانی بزرگ دعوت شده‌ایم، خیلی اهمیت دارد که بابت هرچیز، قدردان باشیم، نه متوقع!!! "قدردان بودن" صفت آدم‌حسابی‌هاست. آدم‌هایی که از جهان و از خدا و از آدم‌ها طلبکار نیستند و با چاشنی قدردانی و تلاش، خواهان خوب‌ترینِ خوب‌ترین‌های جهانند.
سپاسگزار باشیم و قدردان؛ بابت کمترین دلخوشی‌ها! حتی برای اینکه می‌بینیم، می‌شنویم، نفس می‌کشیم و می‌فهمیم.
حتی برای اینکه آسمان زیباست، زمین و گیاه و درخت زیباست و جهان زیباست...

که مرا طاقتِ نادیدنِ دیدارِ تو نیست

سعدی


. .

به قول آقای محمد صالح علاء که میگه :

کاش می‌توانستم دردتان را دوا کنم
همین درد دور بودن‌ها
دیر دیدن‌ها
دیگر ندیدن‌ها
همین که جسم‌ِمان بهاران است و جان‌ِمان پاییز...

. .