میبینی سکوتم را؟
میبینی درماندگی ام را؟
میبینی نداشتنت چه برسرفریادخاموشم آورده است؟
میبینی دیگررویای داشتنت هم نمیتواندتن لرزه های شبانه ام راآرام کند؟
میبینی هق هق نگاهم چه سردبردیوارهمیشه جاودانه نبودنت مشت میزند؟
میبینی دیگرشانه هایم تابه تحمل خستگی هایم راندارند؟
دیگرحتی حسرت باران هم نمیتواندحسرت نداشتن توراکم کند...
دیگرآنقدربغضم سنگین شده که توان گریستن نیست!

به سلامتی اون کسایی که روز عروسیشون هم خودشون رو رها نمی کنند...

به سلامتیه اونایی که اینور آب یآ اونور آب خودشونو گم نکردن...

به سلامتی پنگوعن که با قد ریزش بازم لاتی راه میره...

به سلامتیه دختری که خودشو هزارمدل نکرد تا زندگی دیگرآن رو بهم نزنه اسمشو گذاشتن زشت!

به سلامتیه پسری که میتونست موهاشو 100مترشآخ کنه میتونست لباس مامانشو بپوشه،میتونست زیر ابرو برداره ولی هیچ کدومو نکرد...چون میخواست یکم مرد بمونه!

به سلامتیه رفیقی که مثل خط وسط جاده است،تیکه تیکه میشه ولی بازم پا به پات میاد

به سلامتیه اونایی که تنها موندن..اونایی که دلشاشون شکست..اونایی که مسخره شدن ولی هیچ کدومشون انتقام نگرفتن...

به سلامتیه بچه های پایین شهر که سآنتآفه ندارن زیر پاهاشون ولی یک دنیا معرفت هست تو دستاشون...

آره...به سلامتیه همشون