میگن؛ تاوقتی که عاشق خودت نباشی، نمی‌تونی به هیچ‌کس دیگه‌ای هم به اندازه‌ی کافی عشق بدی.

آدما شبیه تکه‌های پازلن. تو نمی‌تونی با کسی که شبیه یکی دیگه‌ست، جای آدم‌های قبلی زندگیت رو پر کنی. امکان نداره. هر کسی واسه خودش یه جایگاهی داره که فقط مخصوص خودشه.

گاهی‌اوقاتم نباید تمام حقیقت رو برملا کنی چون زندگی خیلی جدی‌تر از اونی نیستش که بخوای باهاش ذوق یک‌نفر دیگه‌رو کور کنی. و چیزهایی که از بیان حقیقت قیچی می‌شن همون کلماتی هستن که بعد از "اما" و "ولی" میان. تنها بیان قسمت اول جمله کفایت می‌کنه.

این‌که حق می‌دم بهت من رو از دایره‌ی اطرافیان‌ت حذف کنی، قسمت دیگه‌ای از درده که هیچ‌وقت توی درونم آروم نمی‌گیره.

اکس تاکسیک شما، ممکنه الان پارتنر خیلی خوبی برا یکی دیگه باشه، میدونی چی میگم؟ مهم تناسب آدم‌ها با همدیگه‌اس.

تو یه جوری حالم رو خوب می‌کنی که هیچکس دیگه‌ ای نمی‌تونه .️

♡

هر وقت فکر می‌کنم که اگه هر جای دیگه‌ای به جز ایران به دنیا می‌اومدم چقدر همه چیز متفاوت می‌بود، دلم می‌خواد کل سال‌های زندگی‌ام رو گریه کنم. تکرار جمله‌ی معروف خسرو شکیبایی غمم رو زیادتر می‌کنه «و دیگر جوان نمی‌شوم.»

رابطه‌ای که باعث افت تحصیلی، بهم خوردن ساعت خواب، دور شدن از هدف‌هاتون، دور شدن از اجتماع و دوستاتون میشه رو فکر نکنید خیلی رابطه خوبیه و عاشق همدیگه‌اید، نه، شما فقط افراطی هستید و افراطی بودن همیشه دیر یا زود گند میزنه به همه چی، حتی رابطه.

از جمله مشخصه‌های آدم‌های بلاتکلیف همینه. آدم بلاتکلیف وضعیتش با خودش و زندگی‌ش مشخص نیست. چون آینده‌اش یک چیز مبهمیه براش و در عین‌حال که می‌دونه چی می‌خواد، نمی‌دونه چطور باید بدستش بیاره. چون زندگی‌ش دست‌مایه‌ی تغییرات زیادیه که کثیرش دست خودش نیست و باید توسط فرد دیگه‌ای عملی بشه یا منتظر بمونه جوابی که دنبالشه رو از کسی بگیره. متاسفانه آدم بلاتکلیف فرد مقابلشم بلاتکلیف می‌کنه و سعی می‌کنه با وعده‌هایی فرد رو پیش خودش نگه داره که ممکنه توی خیلی‌هاشم ناکام بمونه چون دست خودش نیست.

هیچ وقت نمی‌فهمی محیط چقدر روت اثر داشته، تا وقتی محیط دیگه‌ای رو تجربه کنی.