دردناک‌ترین بخش پذیرش زمانیه که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی‌ای که در تار و پودت نشست، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

بعضی وقت‌ها راه حلش فقط یه زنگه، یه جمله خوب گفتنه، یه قرار یه ساعته و یه‌ذره پا روی غرور گذاشتنه،
ولی آدما ترجیح میدن گند بزنند به همه‌چی و مفت ببازن طرفو…

می‌گفت: "هیچ‌وقت توی زندگی‌م، آدم‌های بزرگی رو ندیدم که گذشته‌ی سالمی داشته باشن. آدم‌ها وقتی بزرگ می‌شن که گذشته‌ی سختی رو پشت‌سر گذاشته باشن."

با خود می‌جنگید و از خود شکست می‌خورد و بر جسد خود می‌گریست. جنگ‌های او درونش بود و دیگر توانی برای جدال با جهان برایش باقی نمی‌گذاشت.

وقتی همه تنهات گذاشتن به سراغ من بیا، حیوان‌تر از اونم که بذارم بقیه زمینت بزنن.

اینکه سعی کنی با استفاده از به اشتراک گذاشتن تراماهات، رابطه‌ت رو به کسی نزدیک‌تر و صمیمی‌تر کنی واقعا یکی از تاکسیک‌ترین انواع تشکیل یه ارتباطه

ولی من الان دقیقا توی شرایطی تنهام که هیچوقت نذاشتم رفیقام تو این شرایط احساس تنهایی کنن.

‏من اگه به کسی چندبار فرصت دادم تو زندگیم هیچ موقع از روی بخشندگی یا ضعفم نبوده، بلکه فرصت دادم که
بعد ها خودم حسرت هیچیو نخورم تهش بگم همه راه هارو با این آدم رفتم و نشد، پس اگه یه روز گذاشتمت کنار بدون دیگه مسئله بخشش نیست من صرفا
دیگه هیچ راه و مسیری با تو نمیبینم.

23:23
#رویا

Anger is really beautiful! It makes you learn to set boundaries, distance yourself and take care of yourself.

خشم واقعا زیباست! باعث می‌شه مرز گذاشتن رو یاد بگیری، فاصله بگیری و مراقب خودت باشی.

‏اولش خودت و گول میزنی که تنها نیستی، بعدش تازه میفهمی تنها که هستی هیچ، خیلیا هم زمانی که تنهات گذاشتن و رفتن کاملاً در جریان بودن و رفتن.