وقتی یه نخ از لباس گردنمو لمس کنه
ذهنم :

♡

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

یکی از نشونه‌های اضطراب پنهان و بی‌قراری، عادت به پریدن توی صحبت طرف مقابله، حتی اگر این پریدن توی ذهنمون باشه و به زبون نیاریمش.

اینکه بتونیم در سکوت ذهنی به طرف مقابل گوش بدیم نشونهٔ آرامشه.

تقلا میکنم که فکر نکنم چون اگه فکر کنم گریه ام میگیره ولی گاهی وقت ها که دارم توی خیابون قدم میزنم و با خودم میگم که فکر نکن از فاصله این درخت تا اون درخت هم سنگین ترین قصه ها و غصه ها به ذهنم میاد و دلم میخواد باد منو هم مثل برگ های زرد و مرده با خودش ببره، چون حالا من از همشون زردتر و مرده ترم.

دست بردار نیستم. چون ایده‌ها برام مثل بذرن؛ اگه خاک‌شون رو پیدا نکنن، توو ذهنم از بین می‌رن. ولی اگه فرصت کاشتن‌شون رو بهم بدی، دیر یا زود شکوفا می‌شن.

نوشته بود هربار که از یک کار ناخوشایند اجتناب میکنیم، ذهن ما بیشتر به این باور میرسه که ناتوان هست!
پس برای اثبات ناتوان نبودن به ذهنمون، باید با کارهایی روبرو بشیم برامون ناخوشایندن و به همون اندازه برای رشدمون واجبن.

شده سرطان این فکرهای بی‌وقفه‌ای که شب‌ها می‌آد سراغم. مثل گردابی که توی سکوت شب شکل می‌گیره، به همه‌جا می‌زنه و ذره‌ذره آرامشم رو می‌بلعه. هر تپش قلبم رو در خودش حل می‌کنه، انگار ریشه داره توو عمق ذهنم، جایی که حتی یه ذره هم نور نمی‌رسه.

رفتار آدما شاید تو دیدگاهمون نسبت بهشون تاثیر داشته باشه ولی مهمتر از اون، دوست داشتن، عشق، علاقه، انرژی و توجه خودمونه که آدم‌ها رو تو ذهنمون متفاوت می‌کنه.

اگر بخوایم کره زمین رو روح بنده در نظر بگیریم، خاورمیانه میشه ذهنم.

بادکنک پُر از آب رو دیدی وقتی از یک نقطه‌ای سوراخش می‌کنی چطور آب ازش می‌زنه بیرون؟ این‌روزها ذهنم شبیه اون بادکنکه‌ست. فقط کافیه یک تلنگر کوچیک بهش بزنی تا به چشم ببینی چطور نگرانی و استرس با شدت ازش می‌زنه بیرون.