آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

یکی از نشونه‌های اضطراب پنهان و بی‌قراری، عادت به پریدن توی صحبت طرف مقابله، حتی اگر این پریدن توی ذهنمون باشه و به زبون نیاریمش.

اینکه بتونیم در سکوت ذهنی به طرف مقابل گوش بدیم نشونهٔ آرامشه.

نوشته بود هربار که از یک کار ناخوشایند اجتناب میکنیم، ذهن ما بیشتر به این باور میرسه که ناتوان هست!
پس برای اثبات ناتوان نبودن به ذهنمون، باید با کارهایی روبرو بشیم برامون ناخوشایندن و به همون اندازه برای رشدمون واجبن.

رفتار آدما شاید تو دیدگاهمون نسبت بهشون تاثیر داشته باشه ولی مهمتر از اون، دوست داشتن، عشق، علاقه، انرژی و توجه خودمونه که آدم‌ها رو تو ذهنمون متفاوت می‌کنه.

دلم واقعی شدن سناریوهای ذهنمو میخواد

بیاید قبول کنیم هیچکس به اون قشنگی
که تو ذهنمون ازش ساخته بودیم، نبود

بیاید قبول کنیم هیچکس به اون قشنگی
که تو ذهنمون ازش ساخته بودیم نبود .

هر چی بزرگتر شدیم و بعدش هم پیرتر، فقط هیبت آدمهایی که فکر میکردیم خیلی آدم حسابی هستن تو ذهنمون شکست.

‏اینکه اون تصوری که ما از خودمون توی ذهنمون داریم، با چیزی که بقیه میبینن فرق میکنه خیلی جالبه.شما پیش والدینتون اونی نیستید که پیش دوستتون هستید، پیش پارتنرتون اونی نیستید که سرکار هستید.هزاران ورژن از ما، پیش تموم آدمایی که میشناسیم وجود داره. هیچ‌کدوم هم تصویر ذهنی خودمون نیست.


Tina . .

‏اشتباه ما اینه که توی ذهنمون آدمی میسازیم که حتی نزدیکشم نیستن