دوسْت دآشتَن عُضوی اَز بَدَنْ اَست
.دُرُست اَست کِه هَمِه فُوراَ‍‍َ بِـه یـآد [قَلب] می اُفتَنْد.
وَلی [مَن] میگویَم دوسْت دآشتَن [ دَندآنِ آدَم] اَست
.دَندآن جُلویی کِه هِنگآم لَبخَند [بَرق] می زَنَد...
حآلآ تَصَوُر کُنید رُوزیـ رآ کِه دوسْت دآشتَنِ بَدَن [دَرد] کُنَد!
آرآم و قَرآر رآ اَز آدَم میگیرَد...
غَذا اَز [گَلویَت] پآییـن نِمـی رَوَد..
شَبهآرا تآ صُبح بِـه [گِریـه] مـی نِـشیـنـی...!
آنقَدر مُقآوِمَت میـکُنی تآ یِک روز میـبیـنـی رآهـی جُز اینکِه [دَندآن دوسْت دآشتَن] اَت را بِکِشی و بیَندآزی دور ...
.
.
.
بَعد حآلآ کِه‍ [ دَندآنِ دوسْت دآشتَن ] رآ کِشیدی بآشی،حآلَت خوب اَست،رآحَت میخوآبی،رآح‍َت غَذا میخُوری و شَبها دیگَر [ گِریِه اَت ] نِمیگیـرَد!
وَلی هَمیشـــه [جآی خآلی] اَش هَست...
حَتّـی وَقتـــی اَز تَهِ دِل [میخَندی] :)

‌

وَقتی بیش اَز حَد دوسِش دآری ...

.
.
حَسود میشی
حَسآس میشی
چِشــــــمِ دیدَنِ نگآهآیِ بَقیه رو بِهِش نَدآری ...
چِشم نَدآری بِبینی غِیر اَز تُو بآ بَقیه هَم حَرف میزَنه ...
هَمَش اَلکی اَزَش دِلگیر و نآرآحَت میشی ...
مُدآم نِگَرآن و دِلوآپَسی ...
اینآ هَمَش از دوس دآشتَنِ زیآده ...
خآهِشَن تآ دیر نَشُده بِفَهمین
وَقتی رَفت دیگِه بَرنِمی گَرده

به بعضیا باید گفت آگـه چیزی گُفتــَم نآرآحَتـــ شُـدی
بگــو دوبآره میخوآمــ بِگَــمـ…