•
احساس غریبی نکنید ، همه‌ی ما شب‌ها یک جورِ خودمان ناراحتیم ، غریبیم ، تنهاییم ولی در پایان همه‌ی این‌ها در اعماق وجودمان به نور سپیده دم امید داریم به صبح شدن .

♡

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

تو انقدر برای من عزیز بودی که وقتی از چشمم افتادی من بیشتر قلبم شکست و ناراحت شدم🫀

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم بخاطر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

کم کم به مرحله‌ای تو زندگیت میرسی که برای نبودن‌ها بی‌قراری نمیکنی، دیر جواب دادن ناراحتت نمیکنه، حساسیت‌هات کمتر میشن و آدم‌ها رو تو جایگاهی از زندگیت قرار میدی که لیاقتش رو دارن.

"وقتی از خودت دفاع می‌کنی و ناراحت شدنت رو نشون می‌دی، دوستی‌ها و روابط واقعیت رو از دست نمی‌دی؛ فقط سواستفاده کننده‌ها و خودشیفته‌ها رو از دست می‌دی، که خودش برد بزرگیه."

بعضی آدم‌ها حتی لیاقت این رو ندارن که بهشون بفهمونی چقدر سرشون اذیت شدی، ناراحت شدی، شکستی و گریه کردی، آدمه بی‌لیاقت همه جوره بی لیاقته.

از اینکه فراموشتون میکنن ناراحت نشید!
به قولِ عباس کیارستمی که میگه؛
"علف‌های نورَسته،
به‌جا نمی‌آورند درختان کهن را..."


..

می‌دونی کی خیالم راحت شد؟ اونجایی که آخرین کورسویِ امیدمم از طرفش خاموش شد. فهمیدم این راه و آدم من نیست. از بعد از اون انگار از قفس آزاد شدم. غصه خوردم‌ها، دروغ چرا. ولی جنس غصه خوردنم دیگه فرق داشت. حالم بهتر شد. و در نهایت رفتم.

شاید نبودنت ناراحتم کنه ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.