از وقتایی که بی دلیل ناراحتم متنفرم. این همه دلیل برای ناراحتی هست چرا مغزم یکیشونو پیدا نمیکنه که حداقل فکر کنم فقط افسرده‌م. نه هم افسرده هم دیوونه.

من از این ناراحت نیستم که تنهام گذاشتی. از این ناراحتم که بهت گفته بودم تنهام.

تو به همون اندازه که خوشحالم کرده بودی، ناراحتم کردی و من تصمیم گرفتم نوشتن برای تو رو متوقف کنم، میخوام اعتراف کنم که تو بهم حس بدی دادی، گیجم کردی، باعث شدی فکر کنم آدم ساده‌ای‌ام، شاید هم پر از ایرادم و نباید مهربون باشم؟ ولی هیچوقت ازت نمیپرسم چرا؟ دلیلش رو نگه دار مال خودت، من میرم و خودم رو تغییر میدم، برای بار هزارم بهم ثابت شد خوب بودن جواب نمیده، شایدم میده و تو لیاقتش رو نداری، نمیدونم.

من از این ناراحت نیستم که دلمو شکستی. از این ناراحتم که می‌دونم می‌تونم بازم ببخشمت.

چقدر دلم می‌خواد بهش بگم از اینکه مجبورم توی جلسات تراپی درمورد تو حرف بزنم ناراحتم. از اینکه خیلی دست و پا زدم تا صادقانه بهت نزدیک باشم، بدون اینکه دلم بخواد ذره‌ای بهم منفعتی برسونی و چقدر از اینکه دیدم با آدم‌های دیگه خوب بودی، دوست بودی و با من نه، ضربه خوردم.

من وقتی ناراحتم از همه فاصله میگیرم،
چون اگه حرف بزنم قلبشون رو میشکنم...

شاید نبودنت ناراحتم کنه،ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

شاید نبودنت ناراحتم کنه ولی بودنت هم دیگه باعث خوشحالیم نیست.

خوشحالمم می‌کنیا، ولی به تعداد دفعاتی که ناراحتم می‌کنی نمی‌ارزه