تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

خودتو واسه هیچ آدمی،
تاکید میکنم «هیچ آدمی» تغییر نده!
آدما دیر یا زود راهشونو میگیرن و میرن اونوقت تو میمونی و غریبه ای که دیگه حتی نمیشناسیش؟
و این بدترین نوع تنهاییه
....