باور کنید تا یه زمان کوتاهی میتونید آدمی که دلش به موندن نیست رو نگه دارید بعدش با دستای خودتون راهیش میکنید بره...

ایده های زیادی دارم ولی وقتی بزرگ میشن و میخوام با ذوق و شوق از خونه راهیشون کنم به مسیر عمل، یه غول گنده توی جاده ایستاده و اسمش "خب اینکارو هم کردی تهش که چی" هست. این موجود با زمزمه ی "مطمئنی این کاریه که میخوای تا آخر عمر انجامش بدی؟ و گیریم موفق شدی بهترین نتیجه رو هم گرفتی، واقعا خوشحال میشی؟ حالا سی سال دیگه داری چی کار میکنی؟" ایده هام رو ضعیف میکنه و میبلعه. هی گنده تر میشه و دیگه کل جاده رو بسته.
گاهی صدای پاشو از پنجره میشنوم‌. یا گرمی نفس های متعفنشو پشت گردنم حس میکنم.
میخواد منم ببلعه...

به همون میزان که سعی میکنم آدمایی که دوسشون دارمو تو زندگیم نگه دارم به همون میزان وقتی ببینم خودشون میخوان برن همراهیشون میکنم که برن...

[ Photo ]
آنقدر حرفهایم را جویدم
و سکوت کردم
که لبهایم طعم خون میدهد
دل که خون باشد
چشم همراهیش میکند
خون میبارد برای تسکینش
تو چه کرده ای بامن؟

ماسه هافراموشکارترین رفیقان راهند...
پابه پایت می آیندتاجایی که گاهی حوصله ات را ازهمراهیشان به سرمیبرند اماکافیست تااندک بادی بوزد یاموجی برخیزد تابرای همیشه ازحافظه شان پاک شوی!
ما ازنسل ماسه هانیستیم؛ازنسل صدف هاییم!
صدف هایی که به پاس اقامتی چندساله در دریا،تاهمیشه صدای امواج رابرای هرگوش شنوایی زمزمه میکنند!

بعضی ها آرام آرام وارد می شوند و آرامتر می روند...
بعضی تنها یک اتفاق ساده اند بعضی یک سوء تفاهم...
بعضی با ابهت وارد می شوند و خالیند...
پر سر و صدا می روند اما اثری بر جای نمی گذارند...
بعضی با شکوه است آمد و رفتشان ...
لحظه لحظه در کنارشان ماندن سعادت است...
بعضی هم گل من ، مانند تواند...
آرام آرام همراه یک اتفاق ساده می آیند...
لحظه ای همراهیشان کردن طواف جلال خداست...
آرام تر می روند و اما داغی می شوند بر دلمان...
اما زندگی را زیر رو می کنند...
در اوج نبودن ، حضور سبزشان زندگی را رنگین می سازد...
ماه من حضورت سر سبز ، قلبت آرام ، شادیت مستدام و دستهایت همواره در دستان مهربان خداوند...