از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

رفاقت حُرمت داره؛ اونی که تاآخرش باهات می مونه رفیقه؛ دوست نه هاااااااا رفیق....

وقتی رفاقتتون تموم می‌شه،
رازهاتون رو پیش خودتون نگهدارید.
پایان رفاقت، پایان شرافت نیست.

رفاقت با خدا
خیلی قشنگه،
رهات نمی‌کنه،
حتی اگه
ازت بی‌معرفتی  ببینه...

گر که نیکی بود، منت چیست پس؟
گر رفاقت بود، زحمت چیست پس؟
کاش قدری معرفت، قدری اصالت داشتید
یا نمی‌کَندید، گر جایی درختی کاشتید ...

#نرگس_صرافیان_طوفان

من پذیرفته ام که برای آدم‌های اندک شماری می‌شود حرف زد ،
برایشان رفیق بود و سویشان امید رفاقت داشت ..

اگه به این فکر کنید که منم ممکنه ناراحت بشم، هیچ مشکلی تو رفاقت با من پیدا نمی‌کنید!


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

I fainted for this sentence:
Your friendship with God is very beautiful because he left you
He won't do it even if he sees your ignorance

من دلم برای این جمله غش رفت:
رفاقت با خدا خیلی قشنگه چون ترکت
نمیکنه حتی اگه ازت بی معرفتی ببینه^^

متاسفم که اینو میگم
اما باور کنید یار خوب تمام ماجرا نیست
شما علاوه بر یار خوب نیاز دارید به پول، فرهنگ، درک شدن از جانب خانواده، شغل امن و پردرامد، هوش اجتماعی، رفاقتهای درست و قابل اعتماد...
هیچکدومش هم فقط با داشتن یار خوب درست نمیشه.
با یار خوب، نهایت کمتر واسه نداشته هاتون غصه میخورید!

باگ ارتباط‌های مجازی همین بس که تا یک جایی می‌رسه به نقطه اوج دوستی، رفاقت یا هرچی و از اون به بعد فاصله فاصله فاصله و بی‌خبری تا نقطه‌ای که در تعریف ارتباط‌تون همون جمله‌ی '' آره همو می‌شناسیم '' بسنده می‌کنی.