از رفتنت ناراحت نشدم، از این ناراحت شدم که یطوری رفتی انگار ساده‌ترین و بی‌اهمیت‌ترین آدم زندگیت بودم.

اگر هیچکس نگاه نمی‌کرد، بازم این مسیر رو می‌رفتی؟

سخت بود اما پذیرفتم؛ من اون پناهگاهی بودم که توش پناه گرفتی تا وقتی که یه خونه‌ی امن پیدا کنی.

‏گفتم: بالاخره یروز مجبوری فراموشش کنی!
گفت: رفت و اومد باد رو تا حالا دیدی؟!
تو دستات گرفتیش؟
تونستی نگهش داری یا پرتش کنی اونور؟
نه!
عصری نشستی تو بالکن داری برگه صحیح میکنب یهو بیخبر میپیچه تو برگه ها بهمشون میریزه!
یادش باده ..!
یهو مپیچه بهم و به همم میریزه!

محیا زند



.

اگر آدمای ناامن زندگیمون وجود نداشتن، یاد نمیگرفتیم چطوری حدومرزهامون رو با بقیه تعیین کنیم!

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌

امان امان… شکست عهد منو گفت هرچه بود گذشت…
به گریه گفتمش آری ولی چه زود گذشت!
بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید…
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت.

هر اشتباهی که تو زندگیت کردی؛ به احتمال زیاد در اون لحظه بهترین کاری بوده که میتونستی انجامش بدی.
هر انتخابی که تو زندگیت کردی؛ به احتمال زیاد بهترین تصمیمی بوده که میتونستی انتخابش کنی.
هر راهی که تو زندگیت رفتی به احتمال زیاد بهترین راهی بوده که میتونستی ازش عبور کنی.
و هر حسی که داشتی؛ به احتمال زیاد قوی‌ترین چیزی بوده که قلبت بهش باور داشته.
پس حسرتِ هیچی رو تو گذشته نخور! تو اون لحظه بهترینِ خودت بودی..
خود بی تجربه‌یِ گذشتت رو قضاوت نکن، همین.

‌
‏آدما با رفتارشون پرتت می‌کنن اونور بعد میگن چرا ازمون فاصله گرفتی.
‌

'
ڪاش میشد دست اتفاق هاے تلخ زندگے را میگرفتیم تا نیوفتند...

. .