نکنه اونقدر صبر کنیم که دیر بشه؟ اونقدر منتظر بمونیم و ببینیم هیچی درست نمیشه که تک‌تک گلهای امید تو دلمون بمیره؟ به قول مرجان وفایی، نکند روزی برسد
عزای ما تمام شود
اما آنقدر دیر
که رقصیدن را فراموش کرده باشیم.

روزا رقصیدن رفتن از یاد ؛ تورو پس گرفت دستم از باد...

به قول حسین صفاری
باید گفت:
"در صدایش پرنده می‌رقصید..."🩵.

باشه مادوتا واسه هم دیگه خیلی تاکسیک بودیم،ولی اون وقتایی که بلند بلند به جوکای بین خودمون میخندیدیم چی؟ نیک نیمی که همدیگه رو باهاش صدا میزدیم چی؟ اون شبایی که از دست همه دنیا فقط به هم دیگه پناه میبردیم چی؟ وقتایی که میرقصیدیم چی؟ اونا ام همش دروغ بود؟

می خندید و در نگاهش غمی می رقصید..‌‌‌‌‌...
شیبان

از درد ترک...
خورده و از زخم کبودیم....
کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم...

هر وقت دیدی موقع حرف زدن با یکی  پروانه های تو‌ دلت شروع به رقصیدن کرد بلاکش کن به اذیت شدن های بعدش نمی ارزه.

‌

در این ماتمِ روزگار...
همان شکسته سازی شدیم...
که هرچه نواختند...
هیچ‌کس نرقصید!! 

#حسین_عربی

. .

هر وقت دیدی
موقع حرف زدن با یکی؛
پروانه های تو‌ دلت
شروع به رقصیدن کرد...
بلاکش کن که
به اذیت شدن های بعدش نمی ارزه ؛

...

خوب من ، هنر در فاصله هاست ...
زیاد نزدیک به هم می سوزیم و زیاد دور از هم یخ می زنیم .
تو ، نباید آنکسی باشی که من میخواهم ، و من نباید آنکسی باشم که تو میخواهی .
کسی که تو از من می خواهی بسازی
یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت .
من باید بهترین خودم باشم برای تو
و تو باید بهترین خودت باشی و بشوی برای من ....
خوب ِ من ، هنرٍِِ عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه اش نادیده گرفتن کمبودها . . .
زندگی ست دیگر...
همیشه که همه رنگ‌هایش جور نیست ،
همه سازهایش کوک نیست ،
باید یاد گرفت با هر سازش رقصید ،
حتی با ناکوک ترین ناکوکش،
اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن،
حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمی گردد،
به فرصت هایی که مثل باد می آیند و می روند و همیشگی نیستند ....