و سر انجام انسان به همان رنجی دچار میشود، که دچار کرده است.

دلم با ماندن بود ؛
راه اما، راه رفتن...
تو‌ چه می دانستی چه رنجی ست،
کشاندن تن خسته ای که خواهان ماندن بود.

در زندگی‌مان از جایی به بعد
به همه‌چیز و همه‌کس بی‌اعتنا می‌شویم.
دیگر نه از کسی می‌رنجیم
و نه به عشق کسی دل می‌بندیم…

Without pain, there would be no suffering, without suffering we would never learn from over mistakes. To make it right, pain and suffering is the key to all windows, without it, there is no way of life.

بدون درد، هیچ رنجی وجود نخواهد داشت، بدون رنج هرگز از اشتباهات به اندازه کافی درس نمی گیریم.
برای درست پیش رفتن، درد و رنج کلید همه پنجره هاست.
بدون درد راهی برای زندگی وجود نداره.

 چرا با کوچیکترین حرفش رنجیدی!؟
- چون صاحب کلمه زیاد برام ارزشمند بود:)))!

اونجا که شمس لنگرودی میگه:

زخمی کهنه ام
سایه ی رنجی پایان یافته

♡

‏با آن‌همه تلاش و رنجی که تحمل کردی، حالا چگونه می‌خواهی بیهوده بودن آن‌ها را بپذیری؟

من رنجیدم ولی نرنجوندم، فقط جایگاه هیچکس رو بهش پس ندادم.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »

یه جا دیدم نوشته شده بود “من محکوم به تحمل رنجی شدم که حقم نبود. ”
منم همینطور نویسنده گمنام، منم همینطور…

But my problem is something else.
I was condemned to endure suffering that I had no right to...!

اما مسئله ی من چیز دیگریست،
من محکوم به تحمل رنجی شدم که حقم نبود...!