شمارو نمیدونم ولی من برام وقتی ثابت میشه که دوست داشته نمیشم توسط یه فرد ، که غصه هامو ببینه و به راحتی رهام کنه و خم به ابروهاش نیاره ( روابط ارزشمندن هر طوری که باشن ) .

آستین هستم،برای دیدن نمونه مارهام به زندگیم مراجعه کنید

احساس می‌کنم تمام رفتارهام با اطرافیانم فیک شده و خود واقعیم نیستم چون حس می‌کنم اونا هم خود واقعیشون نیستن و مقصر تمام اینا تویی.

من وقتی شرایط سخت می‌شه نمی‌رم؛ من وقتی می‌رم که ببینم تلاش‌هام به چشم نمی‌آد. وقتی می‌رم که ببینم هرکاری کنم باز کافی نیستم. وقتی می‌رم که بدونم ارزش کارهام دونسته نمی‌شه. وقتی می‌رم که بدونم قد من احترام گذاشته نمی‌شه. من وقتی می‌رم که بفهمم اندازه‌ای که برای من مهمه، برای طرف مقابل مهم نیست.

پنیک نکن خوشگلم، تازه اول هفته‌اس. الان میریم خونه و به همه کارهامون میرسیم. (نمی‌رسیم و گریه میکنیم)

زمانی که «محمود درویش» شاعر و نویسنده‌ (فلسطینی) عاشق «ریتا» (اسرائیلی) شد برای او نوشت:
«من بر خلاف قبیله و وطن و باورهامون، عاشقت شدم ولی می‌ترسم تو مرا ناامید کنی.»
اما بعدها فهمید «ریتا» جاسوس اسرائیل بود؛
برایش نوشت:
«حس می‌کنم وطنم دوباره اشغال شده، شاید برای تو چیز بی‌اهمیتی باشد، ولی آن قلب من بود.»

این‌که صمیمی‌ترین دوستم رهام کرد واقعا به سوگواری بیشتری نیاز داشت. من اما بابام بهم گفته سوگواری و رو زمین نشستن نشونه ضعفه و بنابراین پاشدم و گفتم اصلا هم درد نداشت. درد داره ولی. خیلی درد داره و ناخودآگاهم گاه و بیگاه داره بهم یادآوری می‌کنه لکاته بشین گریه کن زخمت خوب نشده.

درود به خانواده‌ی ایرانی و اصول تربیتی بی‌نقصش که لحظه‌ای احساس ناکافی بودن رهامون نمیکنه و‌ مدام نیاز داریم تا بقیه تاییدمون کنن.

غم وقتی خانم هایده رو رها نمیکرده ما سگ کی باشیم که بخواد رهامون کنه

آرزو نکن که کارها آسونتر شه؛
باور کن که خودت توانمند تر میشی.
یه هیزم شکن وقتی خسته میشه که تبرش کند میشه نه اینکه هیزمش زیاد شه؛
تبر ما انسانها باورهامونه ، نه آرزوهامون...