واقعیت اینه که
اگه صد نفــر هم تو زندگیِ آدم بیادُ بـره
همیشه یکی از همه به یاد موندنـی تره....
یکی که فرق داره با بقیه
لبخندش یه جـورِ خاصیه
چشماش اگه سیاه هم هست، سیاهش با بقیـه فرق میکنه....
حرفاش اگه بی سرو ته هم باشه، باز با حرفایِ بقیه یه دنیا متفاوته....
"دوستت دارم" گفتناش یه طورِ عجیبیه....
صد نفرهم بیان و برن، بازم اون یه نفــــر میدرخشه بینشون....
اون یه نفـر خاطره میشه...
اون قسمت از زندگیته که بهشت میشه....
اون یه نفــره که بعد از رفتنش دیگه هیچی مثلِ قبل نیست....
اون یه نفـر هم تا وقتی هست نمیشه فهمید حسِ بودنش شبیه حسِ بودنِ هیچکسی نیست....
وقتی که میـره
وقتی لبخنداش و گرمیِ حضورش پر میکشه از زندگیت
اونوقته که دیگه دلت هیچ بودنی رو نمیخواد....
واقعیت همینه
صد نفرهم بیان توزندگیت و برن
اون یـــه نفــره که با رفتنش
کلِ روحتُ میبـره....