#جواد_مقدم
.بازم محرم باز روضه چشماتون
.. ..

"ام المصائب" 

انگار تو را به همین سادگی ها نمی توان نوشت.
از بس که خدا توی چشمهایت متانت گذاشته است.
اشک ریخته ای
ولی همیشه ایستاده ای.
نشکسته ای .

انگار یک جوری٬
یک حسی
توی همین آرام سوختن هایت هست که زیباترت می کند.
انگار توی همه روضه ها یک آرامشی می ریزد از چشمهایت که ما را هم آرام می کند.
یک شکوهی که دلگرم می کند آدم را.
که دلداری می دهد بعد این همه سال ما را. 
خواستم بگویم
حتی اگر این روزها ٬
که ما در دنیا غرق شده ایم
اما 
تو همیشه همان شکیبای باشکوه همیشه های مایی خاتوون...! 

تا یه زائر میرسه از کربلا این گفتگومه منم آقا آرزومه

آقا یک عمره که صحبت حرم بغض گلومه منم آقا آرزومه

خوش به حال اون پرنده که لونش بین دو بومه منم آقا آرزومه

منم آقا آرزومه...

+ قطره باشم ولی تشنه وسط دریا بمیرم +

+ مثه مجنون برا لیلی تو دل صحرا بمیرم +

(( حسین ثارالله... ))



یه نماز تو کربلا دعای بین هر وضومه منم آقا آرزومه

حرمایی که میگن آتیش به زائراش حرومه منم آقا آرزومه

خلاصه کربلایی که هر کی میگه آرزومه منم آقا آرزومه

منم آقا آرزومه...

+ که شبی روضه بخونم توی حریم تو مولا +

+ کویر دل بشه دریا به زیر بارون اشکا +

+ با وجودی که قشنگه وقتی به تو میگم آفا +

+ میخوام مثه علی اکبر یه روز به تو بگم بابا +

(( حسین ثارالله... ))



دعوتم کن کربلا که دیگه پای آبرومه منم آقا آرزومه

اگه من بمیرم و نبینمت کارم تمومه منم آقا آرزومه

نگا میکنم به هرجا ضریح تو روبرومه منم آقا آرزومه

منم آقا آرزومه...

+ آقا بگو مگه عیبه آرزو برا جوونا +

+ منی که جوونی کردم تو روضه های تو ملا +

+ دلم میخواد توی هیئت با دعای پیر غلامات +

+ یا پیر بشم توی روضت یا جوون مرگ بشم آقا +

(( حسین ثارالله... ))

خورشید پشت ابر ! نشانی به ما بده

ای ماه ! مژده ی رمضانی به ما بده

مثل نسیم صبح از این جا گذر کن و

باد صبای مشک فشانی به ما بده

بی کس تر از همیشه رساندیم خویش را

آواره ایم ... جا و مکانی به ما بده

از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم

از پا نشسته ایم ... توانی به ما بده

از سفره ای که وقت سحر پهن می کنی

مانده غذا و خورده ی نانی به ما بده

" با روضه ی حسین نفس تازه می کنیم "

روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده
شاعر : محمد بیابانی تعجیل در فرج حضرت صاحب صلوات

@neinava_channel
با یاد چای تلخ نجف چای روضه را
من با نبات و قند نه، با غبطه میخورم
من روز و شب به کرببلا فکر میکنم
یعنی همیشه و همه جا، غبطه میخورم
حال مجاورین حرم هم حکایتیست
هرشب کنار فاصله ها، غبطه میخورم
دیدم پیاده های حرم پا برهنه اند
بر زخم ها و تاول پا ،غبطه میخورم
این اربعین اگر نروم تا به کربلا
بر زائران کرببلا غبطه میخورم

عجب مادر بزرگم راست می گفت،
شفا در دود اسپند حسین است...

چه بوی خوبی میده روضه های آقا،اصلا انگار بوی چایی های روضه ها با بقیه چایی ها فرق می کنه،
بخصوص اینکه هیات پر شده باشه و بخوای دم در بشینی و هوا هم سرد،دستتو بچسبونی به لیوان چایی روضه،یه بلندگویی هم که قطع ووصل میشه دم در گذاشته باشن تا صدای مداح بیاد،چه صفایی میده تنهای تنها یه گوشه هیات بشینی و منتظر روضه باشی،کار به کار دنیا نداشته باشی و
فقط تو هر چیزی حسین(ع)رو ببینی،
چقدر زیباست بیرق مشکی و شعر محتشم و باز این چه شورش است...؟
و باز هم این چه شورش است؟اصلا این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست این چه شعمی است که جانها همه پروانه اوست؟
❀با روضه حسین(ع)نفسی تازه می کنیم وقتی هوای شهر نفس گیر میشود❀

چی قشنگ تر از محرم تو؟دست هایی که بالا میره و وقت فرود سرهابه استقبالش میان،سینه های کبود و زخمی،چشم های قرمز و صداهای گرفته و باز هم عشق و باز هم بوی تو...

آدم ، وقتی که قصه ی تو را شنید
آدم شد...!
باید خودم را به روضه ی حسین برسانم...
دلم میخواهد آدم بشوم...!

مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی،
آمده ام کنج اتاقم،
به دلم پرچم مشکی زده وُ شال عزایم به کف وُ دست به
دامان تو گشتم
که تو اربابی و من بنده ی هر جاییِ جامانده ازین جا و از آن جایم و امروز دلم گشته هوایی
و نشستم به امید کرمی از طرف شاه عزایم که شمایی!
بگو از عطشُ و از جگر سوخته و از رخ افروخته و از طف صحرا و بگو از “علی” و از “علی” وُ از غم لیلا
و بگو از ید سقا و بگو با من دل خسته از اندوه دل زینب کبرا و امان از دل زهرا و امان از دل زهرا …
بگو با من مجنون، به خدا حسرت داغی به دلم مانده که از داغ شما بشکنم امروزُ و بسوزم که دگر نشنوم این روضه ی جان سوز که: ای اهل حرم میر و علمدار نیامد …
و دگر نشنوم امروز که خم گشته قد کوهیُ و رودی به لب آورده رشیدی… چه رشیدی!
همان راز رشیدی که لبِ رود رسیدُ و نرسید آب به لب هاش…
همان راز رشیدی که عمودی…
بگو ! روضه بخوان شاه غریبم تو بخوان بر من جامانده ازین قافله ی اشک، که با نام تو آمیخته این اشک و خوشا اشک!
خوشا اشک! خوشا گریه بر این داغ، خوشا گریه بر این درد
خوشا گریه، نه این گریه! خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت چو روزی پسرش رفت…
خوشا قصه ی یعقوب! که گرگان بیابانی و پیراهن خونین عزیزش همه کذب است…
خوشا چاه! همان چاه که یوسف به سلامت ز درش باز درآمد و نه یک قطره ی خون ریخت در آن جا و نه انگشت کسی گم شده آن جا و کنارش نه تلی بود نه تپه! وَ یعقوب ندیده است دمی یوسفِ در چاه!

خوشا قصه ی یعقوب! که گودال ندارد وَ آه از دل آن خواهر غم دیده که از روی تلی دیده که «الشّمر …»

عجب مجلس گرمی شده این جا، همین کنج اتاقم که به

جز من و به جز روضه ی ارباب، کسی نیست وَ انگار که

عالم همه جمعند همین جا! و انگار که این پنجره و فرش

و در و ساعت و دیوار، گرفتند دمِ حضرت ارباب: حسین

جان، حسین جان، حسین جان، حسین جان…

Delam karbala mikhad
قشنگ ترین لحظه توی این دنیا...

⬅بهت بگن بيا بريم کربلا...
⬅وسط بين الحرمين سلام بدي....
⬅ندوني بري حرم عباس يا حسين...
⬅پاي برهنه توبين الحرمين راه بيافتي....
⬅برسي ورودي حرم عباس....
⬅پشت در حرم بشيني و سلام بدي....
⬅باچشم پر اشک اذن دخول بخوني....
⬅بلندشي و بري روبروي ضريح بايستي....
⬅سرتو بندازي پايين و باخجالت بگي فکر نميکردم بياريم حرم....
⬅به عباس بگي خيلي آقايي....
⬅بري يه بوسه به ضريح بزني و اشک بريزي....
⬅بياي عقبتر و يه زيارت بخوني....
⬅بهش بگي اجازه ميدي برم پابوس داداشت....
⬅دوباره پابرهنه توبين الحرمين راه بيفتي و زير لب بگي"از حرم تا قتلگه زينب صداميزد حسسسسسسسين"...
⬅اشک....
⬅برسي ورودي حرم و ناخداگاه بشيني رو زمين دست برسينه سلام بدي....
⬅اشک....
⬅از باب القبله وارد حرم بشي....
⬅نگاهت بيفته به ايوون طلا و ضريح...
⬅خجالت زده اي....
⬅چشمت بيفته به قتله گاه....
⬅از عشق حسين مجنون بشي...
⬅آخرروضه رو درک کني....
⬅بري روبروي ضریح یه دل سیر گریه کنی.....
⬅يادت بياد چقدر حسرت رفتن به حرم رو ميخوردي....

آب از سرم گذشت در این موج بی کسی
ساحل، حریف طعنه دریا نمی شود
دل خوش به هیئتم، که شنیدم حضور تو
جز در هوای روضه سقا نمی شود
"یا اباصالح (عجل الله) "
"یا اباالفضل (علیه السلام) "