دیشب مهمون داشتیم ، یه بچه ی ۴-۳ ساله هم داشتن!
بچه که چه عرض کنم ، زلزله هفت ریشتری !
از کله ی سحر دارم پس لرزه هاشو جمع میکنم ، هنوز تموم نشده!
والا ما که بچه بودیم ، همون اول که میرفتیم جایی مامانمون میگفت
“نمیدونین چه بچه ی خوب و آرومیه”!
ما هم گیر میکردیم تو رودرواسی تا آخر مهمونی
میشستیم یه گوشه گلای قالی رو میشمردیم که حرفِ ننه مون زمین نیفته !
اصلا نسلِ بامرامی بودیم ….جزغاله شدیم …حیف

شبیه زلزله های چند ریشتری ست
آمدنت

وقتی می آیی
به هیچ کس رحم نمی کنی

دلِ من که جای خود
حتی دلِ سنگ ترین آدمها
فرو می ریزد

یعنی حتی زلزله ی ده ریشتری هم نمی تونه به اندازه ی بعضی خاطرات تن آدم رو بلرزونه....