ڪودڪے‌ام
را دوست دارم
روزهایے ڪہ، بہ جاے دلم
سر زانوهایم
زخمے بود...

دلم آنقدر خستہ و شڪستہ است
ڪہ مےخواهم...
گوشہ‌اے پشت بہ دنیا
زانوهایم را بغل ڪنم و بگویم:
خدایا...!
من دیگر بازے نمےڪنم

کمی عوض شدم؛
دیریست از خداحافظی ها غمگین نمی شوم؛
به کسی تکیه نمی کنم؛
از کسی انتظار محبت ندارم؛
خودم بوسه میزنم بر دستانم؛
سر به زانوهایم میگذارم و سنگ صبور خودم میشوم...
چقدر بزرگ شدم یک شـــــــبه...!!!

وقتی نیستی زانوهایم را به آغوش میگیرم تاهمه بدانند آغوشم جای هرکسی نیست...

به سلامتی تمام دردهایم.....که هیچوقت تنهام نمیذارن


به سلامتی زانوهایم که این روزها خیلی بغلشون میکنم...


به سلامتی اشک هایم که اینروزها جای باران برایم میبارند...


به سلامتی معده ام که روزی یه مشت قرص هضم میکنه...


به سلامتی خودم که هرکی از راه می رسه زخمی میزنه ....


منم اصلا به روش نمیارم...

وقتی نسیتی

زانوهایم را بغل میگیرم

تا همه بدانند

آغوشم جای هر کسی نیست...

به کودکی هایم بر می گردم
به همان وقتهایی که
درد هر چقدر بالا و پایین می پرید
تا زانوهایم بیشتر نمی رسید!

ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﺧﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ
ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽﻛﻨﻢ ﭼﻬﺎﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﻴﺎﻳﻢ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﯾﺖ ﺑﺮﺳﻢ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽﺧﻤﺪ
ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﯽ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ
ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎﺏ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻪ٬ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ
ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩﺍﻡ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ...

کمی عوض شدم
دیریست از خداحافظی ها غمگین نمیشوم
به کسی تکیه نمیکنم
از کسی انتظار محبت ندارم
خودم بوسه میزنم بر دستانم
سر به زانوهایم میگذارم
و سنگ صبور خودم میشوم
چقدر بزرگـــــ شدم یک شبه...

دلم انقدر خسته وشکسته ست


که می خواهم گوشه ای

پشت به دنیا زانوهایم رو بغل کنم

وبگویم خدایا دیگر من بازی نمی کنم